Proverbs 8

Δεν κραζει η σοφια; και δεν εκπεμπει την φωνην αυτης η συνεσις;

Hør, visdommen roper, og forstanden lar sin røst høre.

Ισταται επι της κορυφης των υψηλων τοπων, υπερ την οδον, εν τω μεσω των τριοδων.

Oppe på hauger ved veien står hun, der hvor stiene møtes;

Κραζει πλησιον των πυλων, εν τη εισοδω της πολεως, εν τη εισοδω των θυρων

ved siden av portene, ved byens utgang, i inngangen til portene roper hun høit:

προς εσας, ανθρωποι, κραζω και η φωνη μου εκπεμπεται προς τους υιους των ανθρωπων.

Til eder, I menn, roper jeg, og min røst lyder til menneskenes barn.

Απλοι, νοησατε φρονησιν και αφρονες, αποκτησατε νοημονα καρδιαν.

Lær klokskap, I enfoldige, og lær forstand, I uforstandige!

Ακουσατε διοτι θελω λαλησει πραγματα εξοχα, και τα χειλη μου θελουσι προφερει ορθα.

Hør! Om store ting taler jeg, og jeg oplater mine leber med rettvishet;

Διοτι αληθειαν θελει λαλησει ο λαρυγξ μου τα δε χειλη μου βδελυττονται την ασεβειαν.

min tunge taler sannhet, og ugudelighet er en vederstyggelighet for mine leber.

Παντες οι λογοι του στοματος μου ειναι μετα δικαιοσυνης δεν υπαρχει εν αυτοις δολιον διεστραμμενον

Alle min munns ord er rette, det er intet falskt eller vrangt i dem.

Παντες ειναι σαφεις εις τον νοουντα και ορθοι εις τους ευρισκοντας γνωσιν.

De er alle sammen likefremme for den forstandige og rette for dem som har funnet kunnskap.

Λαβετε την παιδειαν μου, και μη αργυριον και γνωσιν, μαλλον παρα χρυσιον εκλεκτον.

Ta imot min tilrettevisning istedenfor sølv, og ta imot kunnskap fremfor utsøkt gull!

Διοτι η σοφια ειναι καλητερα λιθων πολυτιμων και παντα τα επιθυμητα πραγματα δεν ειναι ανταξια αυτης.

For visdom er bedre enn perler, og ingen skatt kan lignes med den.

Εγω η σοφια κατοικω μετα της φρονησεως, και εφευρισκω γνωσιν συνετων βουλευματων.

Jeg, visdommen, har klokskap i eie, og jeg forstår å finne kloke råd.

Ο φοβος του Κυριου ειναι να μιση τις το κακον αλαζονειαν και αυθαδειαν και πονηραν οδον και διεστραμμενον στομα εγω μισω.

Å frykte Herren er å hate ondt; stolthet og overmot, ond ferd og en falsk munn hater jeg.

Εμου ειναι η βουλη και η ασφαλεια εγω ειμαι η συνεσις εμου η δυναμις.

Mig tilhører råd og sann innsikt, jeg er forstand, mig hører styrke til.

Δι εμου οι βασιλεις βασιλευουσι, και οι αρχοντες θεσπιζουσι δικαιοσυνην.

Ved mig regjerer kongene, og ved mig fastsetter fyrstene hvad rett er.

Δι εμου οι ηγεμονες ηγεμονευουσι, και οι μεγιστανες, παντες οι κριται της γης

Ved mig styrer herskerne og høvdingene, alle dommere på jorden.

Εγω τους εμε αγαπωντας αγαπω και οι ζητουντες με θελουσι με ευρει.

Jeg elsker dem som elsker mig, og de som søker mig, skal finne mig.

Πλουτος και δοξα ειναι μετ εμου, αγαθα διαμενοντα και δικαιοσυνη.

Hos mig er rikdom og ære, gammelt arvegods og rettferdighet.

Οι καρποι μου ειναι καλητεροι χρυσιου και χρυσιου καθαρου και τα γεννηματα μου, εκλεκτου αργυριου.

Min frukt er bedre enn gull, ja det fineste gull, og den vinning jeg gir, er bedre enn utsøkt sølv.

Περιπατω εν οδω δικαιοσυνης, αναμεσον των τριβων της κρισεως,

På rettferds vei vandrer jeg, midt på rettens stier;

δια να καμω τους αγαπωντας με να κληρονομησωσιν αγαθα, και να γεμισω τους θησαυρους αυτων.

derfor gir jeg dem som elsker mig, sann rikdom til arv og fyller deres forrådskammere.

Ο Κυριος με ειχεν εν τη αρχη των οδων αυτου, προ των εργων αυτου, απ αιωνος.

Herren skapte mig som sitt første verk, før sine andre gjerninger, i fordums tid.

Προ του αιωνος με εχρισεν, απ αρχης, πριν υπαρξη η γη.

Fra evighet er jeg blitt til, fra først av, før jorden var.

Εγεννηθην οτε δεν ησαν αι αβυσσοι, οτε δεν υπηρχον αι πηγαι αι αναβρυουσαι υδατα

Da avgrunnene ennu ikke var til, blev jeg født, da der ennu ikke fantes kilder fylt med vann.

Πριν τα ορη θεμελιωθωσι, προ των λοφων, εγω εγεννηθην

Før fjellene blev senket ned, før haugene blev til, blev jeg født,

ενω δεν ειχεν ετι καμει την γην ουτε πεδιαδας, ουτε κορυφας χωματων της οικουμενης.

før han hadde skapt jord og mark og jorderikes første muldklump.

Οτε ητοιμαζε τους ουρανους, εγω ημην εκει οτε περιεγραφε καμαραν υπερανω του προσωπου της αβυσσου

Da han bygget himmelen, var jeg der, da han slo hvelving over avgrunnen.

οτε εστερεονε τον αιθερα επανω οτε ωχυρονε τας πηγας της αβυσσου

Da han festet skyene oventil, da han bandt avgrunnens kilder,

οτε επεβαλλε τον νομον αυτου εις την θαλασσαν, να μη παραβωσι τα υδατα το προσταγμα αυτου οτε διεταττε τα θεμελια της γης

da han satte grense for havet, så vannene ikke går lenger enn han byder, da han la jordens grunnvoller -

τοτε ημην πλησιον αυτου δημιουργουσα και εγω ημην καθ ημεραν η τρυφη αυτου, ευφραινομενη παντοτε ενωπιον αυτου,

da var jeg verksmester hos ham, og jeg var hans lyst dag efter dag, jeg lekte alltid for hans åsyn;

ευφραινομενη εν τη οικουμενη της γης αυτου και η τρυφη μου ητο μετα των υιων των ανθρωπων.

jeg lekte på hele hans vide jord, og min lyst hadde jeg i menneskenes barn.

Τωρα λοιπον ακουσατε μου, ω τεκνα διοτι μακαριοι οι φυλαττοντες τας οδους μου.

Og nu, barn, hør på mig! Salige er de som følger mine veier.

Ακουσατε παιδειαν και γενεσθε σοφοι, και μη αποδοκιμαζετε αυτην.

Hør på min tilrettevisning og bli vise og forakt den ikke!

Μακαριος ο ανθρωπος, οστις μου ακουση, αγρυπνων καθ ημεραν εν ταις πυλαις μου, περιμενων εις τους παραστατας των θυρων μου

Salig er det menneske som hører på mig, så han våker ved mine dører dag efter dag og vokter mine dørstolper.

διοτι οστις ευρη εμε, θελει ευρει ζωην, και θελει λαβει χαριν παρα Κυριου.

For den som finner mig, finner livet og får nåde hos Herren.

Οστις ομως αμαρτηση εις εμε, την εαυτου ψυχην αδικει παντες οι μισουντες με αγαπωσι θανατον.

Men den som ikke finner mig, skader sig selv; alle de som hater mig, elsker døden.