Job 34

Ještě mluvil Elihu, a řekl:

Elihu konuşmasına şöyle devam etti:

Poslouchejte, moudří, řečí mých, a rozumní, ušima pozorujte.

“Ey bilgeler, sözlerimi dinleyin, Kulak verin bana, ey bilgi sahipleri.

Nebo ucho řečí zkušuje, tak jako dásně okoušejí pokrmu.

Çünkü damak nasıl yemeği tadarsa, Kulak da sözleri sınar.

Soud sobě zvolme, a vyhledejme mezi sebou, co by bylo dobrého.

Gelin, doğruyu seçelim, İyiyi birlikte öğrenelim.

Nebo řekl Job: Spravedliv jsem, a Bůh silný zavrhl při mou.

“Çünkü Eyüp, ‘Ben suçsuzum’ diyor, ‘Tanrı hakkımı elimden aldı.

Své-liž bych pře ukrývati měl? Přeplněna jest bolestí rána má bez provinění.

Haklı olduğum halde yalancı sayılıyorum, Suçsuz olduğum halde okunla yaraladın beni.’

Který muž jest podobný Jobovi, ješto by pil posměch jako vodu?

Eyüp gibisi var mı? Alayı su gibi içiyor!

A že by všel v tovaryšství s činiteli nepravosti, a chodil by s lidmi nešlechetnými?

Kötülük yapanlarla dostluk edip geziyor, Kötülerle aynı yolda yürüyor.

Nebo řekl: Neprospívá to člověku líbiti se Bohu.

Çünkü, ‘Tanrı’yı hoşnut etmeye çalışmak İnsana yarar getirmez’ diyor.

A protož, muži rozumní, poslouchejte mne. Odstup od Boha silného nešlechetnost a od Všemohoucího nepravost.

“Bu yüzden, ey sağduyulu insanlar, beni dinleyin! Tanrı kötülük yapar mı, Her Şeye Gücü Yeten haksızlık eder mi? Asla!

Nebo on podlé skutků člověka odplací, a podlé toho, jaká jest čí cesta, působí, aby to nalézal.

[] Çünkü O herkese yaptığının karşılığını öder, Hak ettiğini başına getirir.

A naprosto Bůh silný nečiní nic nešlechetně, a Všemohoucí nepřevrací soudu.

Tanrı kesinlikle kötülük etmez, Her Şeye Gücü Yeten adaleti saptırmaz.

Kdo svěřil jemu zemi? A kdo zpořádal všecken okršlek?

Kim yeryüzünü O’na emanet etti? Kim O’nu bütün dünyanın başına atadı?

Kdyby se na něj obrátil, a ducha jeho i duši jeho k sobě vzal,

Eğer niyet eder de Ruhunu ve soluğunu geri çekerse,

Umřelo by všeliké tělo pojednou, a tak by člověk do prachu se navrátil.

Bütün insanlık bir anda yok olur, İnsan yine toprağa döner.

Máš-li tedy rozum, poslyš toho, pusť v uši své hlas řečí mých.

“Aklın varsa dinle, Kulak ver sözlerime.

Ješto ten, kterýž by v nenávisti měl soud, zdaliž by panovati mohl? Čili toho, jenž jest svrchovaně spravedlivý, za nešlechetného vyhlásíš?

Adaletten nefret eden hiç hüküm sürebilir mi? Adil ve güçlü olanı suçlayacak mısın?

Zdaliž sluší králi říci: Ó nešlechetný, a šlechticům: Ó bezbožní?

Krallara, ‘Değersizsiniz’, Soylulara, ‘Kötüsünüz’ diyen,

Mnohem méně tomu, kterýž nepřijímá osob knížat, aniž u něho má přednost urozený před nuzným; nebo dílo rukou jeho jsou všickni.

Önderlere ayrıcalık tanımayan, Zengini yoksuldan çok önemsemeyen O değil mi? Çünkü hepsi O’nun ellerinin işidir.

V okamžení umírají, třebas o půl noci postrčeni bývají lidé, a pomíjejí, a zachvácen bývá silný ne rukou lidskou.

Gece yarısı bir anda ölürler, Herkes sarsılır, ölüp gider, Güçlüler de insan eli değmeden alınıp götürülür.

Nebo oči jeho hledí na cesty člověka, a všecky kroky jeho on spatřuje.

“Tanrı’nın gözleri insanların yolundan ayrılmaz, Attıkları her adımı görür.

Neníť žádných temností, ani stínu smrti, kdež by se skryli činitelé nepravosti.

Kötülük yapanların gizlenebileceği Ne karanlık bir yer vardır, ne de ölüm gölgesi.

Aniž zajisté vzkládá na koho více, tak aby se s Bohem silným souditi mohl.

Yargılanmak için önüne gelsinler diye, Tanrı insanları sorgulamaya pek gerek duymaz.

Pyšné stírá bez počtu, a postavuje jiné na místa jejich.

Araştırmadan güçlü insanları kırar, Onların yerine başkalarını diker.

Nebo zná skutky jejich; pročež na ně obrací noc, a potříni bývají.

Çünkü ne yaptıklarını bilir, Gece onları deviriverir, ezilirler.

Jakožto bezbožné rozráží je na místě patrném,

Herkesin gözü önünde Kötülükleri yüzünden onları cezalandırır;

Proto že odstoupili od něho, a žádných cest jeho nešetřili,

Artık O’nun ardından gitmedikleri, Yollarının hiçbirini dikkate almadıkları için.

Aby dokázal, že připouští k sobě křik nuzného, a volání chudých že vyslýchá.

Yoksulun feryadını O’na duyurdular; Düşkünlerin feryadını işitti.

(Nebo když on spokojí, kdo znepokojí? A když skryje tvář svou, kdo jej spatří?)Tak celý národ, jako i každého člověka jednostejně,

Ama Tanrı sessiz kalırsa kim O’nu suçlayabilir? Yüzünü gizlerse kim O’nu görebilir? Bir ulusa karşı da bir insana karşı da O hep aynıdır,

Aby nekraloval člověk pokrytý, aby nebylo lidem ourazu.

Tanrısız insan krallık etmesin, Halka tuzak kurmasın diye.

Jistě žeť k Bohu silnému raději toto mluveno býti má: Ponesuť, nezruším.

“Kimse Tanrı’ya, ‘Suçluyum, artık kötülük yapmayacağım’ dedi mi,

Mimo to, nevidím-li čeho, ty vyuč mne; jestliže jsem nepravost páchal, neučiním toho víc.

‘Göremediğimi sen bana öğret, Haksızlık ettimse, bir daha etmem?’

Nebo zdali vedlé tvého zdání odplacovati má, že bys ty toho neliboval, že bys ono zvoloval, a ne on? Pakli co víš jiného, mluv.

O’nu reddettiğin halde, Senin keyfince mi seni ödüllendirmeli? Çünkü karar verecek olan sensin, ben değil, Öyleyse anlat bana bildiğini.

Muži rozumní se mnou řeknou, i každý moudrý poslouchaje mne,

“Sağduyulu insanlar, Beni dinleyen bilgeler diyecekler ki,

Že Job hloupě mluví, a slova jeho nejsou rozumná.

‘Eyüp bilgisizce konuşuyor, Sözlerinin değeri yok.’

Ó by zkušen byl Job dokonale, pro odmlouvání nám jako lidem nepravým,

Kötü biri gibi yanıtladığı için Keşke Eyüp’ün sınanması sonsuza dek sürse!

Poněvadž k hříchu svému přidává i nešlechetnost, mezi námi také jen chloubu svou vynáší, a rozmnožuje řeči své proti Bohu.

Çünkü günahına isyan da ekliyor, Önümüzde alay edercesine el çırpıyor, Tanrı’ya karşı konuştukça konuşuyor.”