Job 29

Eyüp yine anlatmaya başladı:

Iov a luat din nou cuvîntul în pilde, şi a zis:

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

,,Oh! cum nu pot să fiu ca în lunile trecute, ca în zilele cînd mă păzea Dumnezeu,

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

cînd candela Lui strălucea deasupra capului meu, şi Lumina lui mă călăuzea în întunerec!

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

Cum nu sînt ca în zilele puterii mele, cînd Dumnezeu veghea ca un prieten peste cortul meu,

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

cînd Cel Atotputernic încă era cu mine, şi cînd copiii mei stăteau în jurul meu;

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

cînd mi se scăldau paşii în smîntînă, şi stînca vărsa lîngă mine pîraie de untdelemn!

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

Dacă ieşeam să mă duc la poarta cetăţii, şi dacă îmi pregăteam un scaun în piaţă,

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

tinerii se trăgeau înapoi la apropierea mea, bătrînii se sculau şi stăteau în picioare.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

Mai marii îşi opriau cuvîntările, şi îşi puneau mîna la gură.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

Glasul căpeteniilor tăcea, şi li se lipea limba de cerul gurii.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

Urechea care mă auzea, mă numea fericit, ochiul care mă vedea mă lăuda.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

Căci scăpam pe săracul care cerea ajutor, şi pe orfanul lipsit de sprijin.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Binecuvîntarea nenorocitului venea peste mine, umpleam de bucurie inima văduvei.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Mă îmbrăcam cu dreptatea şi -i slujeam de îmbrăcăminte, neprihănirea îmi era manta şi turban.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Orbului îi eram ochi, şi şchiopului picior.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Celor nenorociţi le eram tată, şi cercetam pricina celui necunoscut.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Rupeam falca celui nedrept, şi -i smulgeam prada din dinţi.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Atunci ziceam: ,În cuibul meu voi muri, zilele mele vor fi multe ca nisipul.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

Apa va pătrunde în rădăcinile mele, roua va sta toată noaptea peste ramurile mele.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Slava mea va înverzi neîncetat, şi arcul îmi va întineri în mînă.`

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

Oamenii mă ascultau şi aşteptau, tăceau înaintea sfaturilor mele.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

După cuvîntările mele, niciunul nu răspundea, şi cuvîntul meu era pentru toţi o rouă binefăcătoare.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Mă aşteptau ca pe ploaie, căscau gura ca după ploaia de primăvară.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Cînd li se muia inima, le zîmbeam. şi nu puteau izgoni seninătatea de pe fruntea mea.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

Îmi plăcea să mă duc la ei, şi mă aşezam în fruntea lor; eram ca un împărat în mijlocul unei oştiri, ca un mîngîietor lîngă nişte întristaţi.