Job 30

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Şi acum!... Am ajuns de rîsul celor mai tineri de cît mine, pe ai căror părinţi nu -i socoteam vrednici să -i pun printre cînii turmei mele.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Dar la ce mi-ar fi folosit puterea mînilor lor, cînd ei nu erau în stare să ajungă la bătrîneţă?

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Sfrijiţi de sărăcie şi foame, fug în locuri uscate, de multă vreme părăsite şi pustii.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

Smulg ierburile sălbatice de lîngă copăcei, şi n'au ca pîne de cît rădăcina de bucsau.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Sînt izgoniţi din mijlocul oamenilor, strigă lumea după ei ca după nişte hoţi.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Locuiesc în văi îngrozitoare, în peşterile pămîntului şi în stînci.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Urlă printre stufişuri, şi se adună supt mărăcini.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Fiinţe mîrşave şi dispreţuite, -sînt izgoniţi din ţară.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

Şi acum, astfel de oameni mă pun în cîntecele lor, am ajuns de batjocura lor.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Mă urăsc, mă ocolesc, mă scuipă în faţă.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Nu se mai sfiesc şi mă înjosesc, nu mai au niciun frîu înaintea mea.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Ticăloşii aceştia se scoală la dreapta mea, şi îmi împing picioarele, şi îşi croiesc cărări împotriva mea ca să mă peardă.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Îmi nimicesc cărarea şi lucrează ca să mă prăpădească, ei, cărora nimeni nu le-ar veni în ajutor.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Ca printr'o largă spărtură străbat spre mine, se năpustesc supt pocnetul dărîmăturilor.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Mă apucă groaza. Slava îmi este spulberată ca de vînt, ca un nor a trecut fericirea mea.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Şi acum, mi se topeşte sufletul în mine, şi m'au apucat zilele suferinţei.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

Noaptea mă pătrunde şi-mi smulge oasele, durerea care mă roade nu încetează.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

De tăria suferinţei haina îşi pierde faţa, mi se lipeşte de trup ca o cămaşă.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Dumnezeu m'a aruncat în noroi, şi am ajuns ca ţărîna şi cenuşa.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Strig către Tine, şi nu-mi răspunzi; stau în picioare, şi nu mă vezi.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Eşti fără milă împotriva mea, lupţi împotriva mea cu tăria mînii Tale.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Mă ridici, îmi dai drumul pe vînt, şi mă nimiceşti cu suflarea furtunii.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Căci ştiu că mă duci la moarte, în locul unde se întîlnesc toţi cei vii.

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Dar cel ce se prăbuşeşte nu-şi întinde mînile? Cel în nenorocire nu cere ajutor?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Nu plîngeam eu pe cel amărît? N'avea inima mea milă de cel lipsit?

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Mă aşteptam la fericire, şi cînd colo, nenorocirea a venit peste mine; trăgeam nădejde de lumină, şi cînd colo, a venit întunerecul.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Îmi ferb măruntaiele fără încetare, m'au apucat zilele de durere.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Umblu înegrit, dar nu de soare. Mă scol în plină adunare, şi strig ajutor.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Am ajuns frate cu şacalii, tovarăş cu struţii.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Pielea mi se înegreşte şi cade, iar oasele îmi ard şi se usucă.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

Arfa mea s'a prefăcut în instrument de jale, şi cavalul meu scoate sunete plîngătoare.