Job 29

Eyüp yine anlatmaya başladı:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.