Job 30

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.