Job 34

Elihu konuşmasına şöyle devam etti:

Ještě mluvil Elihu, a řekl:

“Ey bilgeler, sözlerimi dinleyin, Kulak verin bana, ey bilgi sahipleri.

Poslouchejte, moudří, řečí mých, a rozumní, ušima pozorujte.

Çünkü damak nasıl yemeği tadarsa, Kulak da sözleri sınar.

Nebo ucho řečí zkušuje, tak jako dásně okoušejí pokrmu.

Gelin, doğruyu seçelim, İyiyi birlikte öğrenelim.

Soud sobě zvolme, a vyhledejme mezi sebou, co by bylo dobrého.

“Çünkü Eyüp, ‘Ben suçsuzum’ diyor, ‘Tanrı hakkımı elimden aldı.

Nebo řekl Job: Spravedliv jsem, a Bůh silný zavrhl při mou.

Haklı olduğum halde yalancı sayılıyorum, Suçsuz olduğum halde okunla yaraladın beni.’

Své-liž bych pře ukrývati měl? Přeplněna jest bolestí rána má bez provinění.

Eyüp gibisi var mı? Alayı su gibi içiyor!

Který muž jest podobný Jobovi, ješto by pil posměch jako vodu?

Kötülük yapanlarla dostluk edip geziyor, Kötülerle aynı yolda yürüyor.

A že by všel v tovaryšství s činiteli nepravosti, a chodil by s lidmi nešlechetnými?

Çünkü, ‘Tanrı’yı hoşnut etmeye çalışmak İnsana yarar getirmez’ diyor.

Nebo řekl: Neprospívá to člověku líbiti se Bohu.

“Bu yüzden, ey sağduyulu insanlar, beni dinleyin! Tanrı kötülük yapar mı, Her Şeye Gücü Yeten haksızlık eder mi? Asla!

A protož, muži rozumní, poslouchejte mne. Odstup od Boha silného nešlechetnost a od Všemohoucího nepravost.

[] Çünkü O herkese yaptığının karşılığını öder, Hak ettiğini başına getirir.

Nebo on podlé skutků člověka odplací, a podlé toho, jaká jest čí cesta, působí, aby to nalézal.

Tanrı kesinlikle kötülük etmez, Her Şeye Gücü Yeten adaleti saptırmaz.

A naprosto Bůh silný nečiní nic nešlechetně, a Všemohoucí nepřevrací soudu.

Kim yeryüzünü O’na emanet etti? Kim O’nu bütün dünyanın başına atadı?

Kdo svěřil jemu zemi? A kdo zpořádal všecken okršlek?

Eğer niyet eder de Ruhunu ve soluğunu geri çekerse,

Kdyby se na něj obrátil, a ducha jeho i duši jeho k sobě vzal,

Bütün insanlık bir anda yok olur, İnsan yine toprağa döner.

Umřelo by všeliké tělo pojednou, a tak by člověk do prachu se navrátil.

“Aklın varsa dinle, Kulak ver sözlerime.

Máš-li tedy rozum, poslyš toho, pusť v uši své hlas řečí mých.

Adaletten nefret eden hiç hüküm sürebilir mi? Adil ve güçlü olanı suçlayacak mısın?

Ješto ten, kterýž by v nenávisti měl soud, zdaliž by panovati mohl? Čili toho, jenž jest svrchovaně spravedlivý, za nešlechetného vyhlásíš?

Krallara, ‘Değersizsiniz’, Soylulara, ‘Kötüsünüz’ diyen,

Zdaliž sluší králi říci: Ó nešlechetný, a šlechticům: Ó bezbožní?

Önderlere ayrıcalık tanımayan, Zengini yoksuldan çok önemsemeyen O değil mi? Çünkü hepsi O’nun ellerinin işidir.

Mnohem méně tomu, kterýž nepřijímá osob knížat, aniž u něho má přednost urozený před nuzným; nebo dílo rukou jeho jsou všickni.

Gece yarısı bir anda ölürler, Herkes sarsılır, ölüp gider, Güçlüler de insan eli değmeden alınıp götürülür.

V okamžení umírají, třebas o půl noci postrčeni bývají lidé, a pomíjejí, a zachvácen bývá silný ne rukou lidskou.

“Tanrı’nın gözleri insanların yolundan ayrılmaz, Attıkları her adımı görür.

Nebo oči jeho hledí na cesty člověka, a všecky kroky jeho on spatřuje.

Kötülük yapanların gizlenebileceği Ne karanlık bir yer vardır, ne de ölüm gölgesi.

Neníť žádných temností, ani stínu smrti, kdež by se skryli činitelé nepravosti.

Yargılanmak için önüne gelsinler diye, Tanrı insanları sorgulamaya pek gerek duymaz.

Aniž zajisté vzkládá na koho více, tak aby se s Bohem silným souditi mohl.

Araştırmadan güçlü insanları kırar, Onların yerine başkalarını diker.

Pyšné stírá bez počtu, a postavuje jiné na místa jejich.

Çünkü ne yaptıklarını bilir, Gece onları deviriverir, ezilirler.

Nebo zná skutky jejich; pročež na ně obrací noc, a potříni bývají.

Herkesin gözü önünde Kötülükleri yüzünden onları cezalandırır;

Jakožto bezbožné rozráží je na místě patrném,

Artık O’nun ardından gitmedikleri, Yollarının hiçbirini dikkate almadıkları için.

Proto že odstoupili od něho, a žádných cest jeho nešetřili,

Yoksulun feryadını O’na duyurdular; Düşkünlerin feryadını işitti.

Aby dokázal, že připouští k sobě křik nuzného, a volání chudých že vyslýchá.

Ama Tanrı sessiz kalırsa kim O’nu suçlayabilir? Yüzünü gizlerse kim O’nu görebilir? Bir ulusa karşı da bir insana karşı da O hep aynıdır,

(Nebo když on spokojí, kdo znepokojí? A když skryje tvář svou, kdo jej spatří?)Tak celý národ, jako i každého člověka jednostejně,

Tanrısız insan krallık etmesin, Halka tuzak kurmasın diye.

Aby nekraloval člověk pokrytý, aby nebylo lidem ourazu.

“Kimse Tanrı’ya, ‘Suçluyum, artık kötülük yapmayacağım’ dedi mi,

Jistě žeť k Bohu silnému raději toto mluveno býti má: Ponesuť, nezruším.

‘Göremediğimi sen bana öğret, Haksızlık ettimse, bir daha etmem?’

Mimo to, nevidím-li čeho, ty vyuč mne; jestliže jsem nepravost páchal, neučiním toho víc.

O’nu reddettiğin halde, Senin keyfince mi seni ödüllendirmeli? Çünkü karar verecek olan sensin, ben değil, Öyleyse anlat bana bildiğini.

Nebo zdali vedlé tvého zdání odplacovati má, že bys ty toho neliboval, že bys ono zvoloval, a ne on? Pakli co víš jiného, mluv.

“Sağduyulu insanlar, Beni dinleyen bilgeler diyecekler ki,

Muži rozumní se mnou řeknou, i každý moudrý poslouchaje mne,

‘Eyüp bilgisizce konuşuyor, Sözlerinin değeri yok.’

Že Job hloupě mluví, a slova jeho nejsou rozumná.

Kötü biri gibi yanıtladığı için Keşke Eyüp’ün sınanması sonsuza dek sürse!

Ó by zkušen byl Job dokonale, pro odmlouvání nám jako lidem nepravým,

Çünkü günahına isyan da ekliyor, Önümüzde alay edercesine el çırpıyor, Tanrı’ya karşı konuştukça konuşuyor.”

Poněvadž k hříchu svému přidává i nešlechetnost, mezi námi také jen chloubu svou vynáší, a rozmnožuje řeči své proti Bohu.