Job 29

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

И Йов още продължи беседата си и каза:

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

О, да бях като в миналите месеци, като в дните, когато Бог ме пазеше,

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

когато светилникът Му светеше на главата ми и с Неговата светлина през мрака ходех;

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

както бях във зрелостта си, и Божият доверен съвет над шатрата ми беше;

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

когато Всемогъщият бе още с мен и момчетата ми — покрай мен;

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

когато стъпките ми се къпеха в каймак и скалата до мен изливаше реки маслинено масло!

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

Когато излизах при портата на града, заемах мястото си на площада,

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

младежите ме виждаха и се криеха и старци ставаха, стояха прави;

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

първенците преставаха да говорят и слагаха ръка на устата си;

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

гласът на благородните замлъкваше и езикът им залепваше за небцето им,

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

защото, когато ухо чуеше, ме облажаваше и когато око видеше, за мен засвидетелстваше;

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

защото аз избавях сиромаха, който викаше, и сирачето, което нямаше помощник.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

Благословението на загиващия идваше над мен, сърцето на вдовицата аз правех да ликува.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

Обличах правдата и тя ми беше дреха, правосъдието ми — за мантия и за тюрбан.

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

Аз бях очи на слепия, крака на куция.

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

Бях баща на бедните, изследвах делото на непознатия.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

Челюстта на беззаконния трошах, изваждах жертвата от зъбите му.

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

Тогава казвах: Ще умра в гнездото си и дните си ще умножа като пясъка,

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

коренът ми разпрострян е към водите и росата в клона ми нощува,

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

славата ми в мен се подновява и лъкът ми се укрепва във ръката ми.

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

Те ме слушаха и чакаха, мълчаливо слушаха съвета ми.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

След моята дума не говореха повече и речта ми капеше на тях като роса.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

Чакаха ме като дъжд и отваряха устата си като за пролетния дъжд.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

Аз им се усмихвах, щом не вярваха, и светлината на лицето ми не можеха да помрачат.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.

Избирах за тях пътя и седях като глава, и живеех като цар сред войската, като такъв, който утешава жалеещи.