Job 29

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

 Ack att jag vore såsom i forna månader,  såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

 då hans lykta sken över mitt huvud  och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar,  då Guds huldhet vilade över min hydda,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

 då ännu den Allsmäktige var med mig  och mina barn stodo runt omkring mig,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

 då mina fötter badade i gräddmjölk  och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

 När jag då gick upp till porten i staden  och intog mitt säte på torget,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

 då drogo de unga sig undan vid min åsyn,  de gamla reste sig upp och blevo stående.

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord  och lade handen på munnen;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

 furstarnas röst ljöd då dämpad,  och deras tunga lådde vid gommen.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll,  och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

 ty jag räddade den betryckte som ropade,  och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

 Den olyckliges välsignelse kom då över mig,  och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad;  rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

 Ögon blev jag då åt den blinde,  och fötter var jag åt den halte.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

 Jag var då en fader för de fattiga,  och den okändes sak redde jag ut.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

 Jag krossade den orättfärdiges käkar  och ryckte rovet undan hans tänder.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

 Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö,  mina dagar skola bliva många såsom sanden.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

 Min rot ligger ju öppen för vatten,  och i min krona faller nattens dagg.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

 Min ära bliver ständigt ny,  och min båge föryngras i min hand.»

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

 Ja, på mig hörde man då och väntade,  man lyssnade under tystnad på mitt råd.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

 Sedan jag hade talat, talade ingen annan;  såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

 De väntade på mig såsom på regn,  de iade upp sina munnar såsom efter vårregn.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

 När de misströstade, log jag emot dem,  och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst;  jag tronade då såsom en konung i sin skara,  lik en man som har tröst för de sörjande.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.