Job 30

 Och nu le de åt mig,  människor som äro yngre till åren än jag,  män vilkas fäder jag aktade ringa,  ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

 Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp,  dessa människor som sakna all manlig kraft?

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

 Utmärglade äro de ju av brist och svält;  de gnaga sin föda av torra öknen,  som redan i förväg är öde och ödslig.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

 Saltörter plocka de där bland snåren,  och ginströtter är vad de hava till mat.

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

 Ur människors samkväm drives de ut,  man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

 I gruvliga klyftor måste de bo,  i hålor under jorden och i bergens skrevor.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

 Bland snåren häva de upp sitt tjut,  under nässlor ligga de skockade,

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

 en avföda av dårar och ärelöst folk,  utjagade ur landet med hugg och slag.

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

 Och för sådana har jag nu blivit en visa,  de hava mig till ämne för sitt tal;

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

 med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig,  de hava ej försyn för att spotta åt mig.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

 Nej, mig till plåga, lossa de alla band,  alla tyglar kasta de av inför mig.

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

 Invid min högra sida upphäver sig ynglet;  mina fötter vilja de stöta undan.  De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

 Stigen framför mig hava de rivit upp.  De göra sitt bästa till att fördärva mig,  de som dock själva äro hjälplösa.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

 Såsom genom en bred rämna bryta de in;  de vältra sig fram under murarnas brak.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

 Förskräckelser välvas ned över mig.  Såsom en storm bortrycka de min ära,  och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

 Och nu utgjuter sig min själ inom mig,  eländesdagar hålla mig fast.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

 Natten bortfräter benen i min kropp,  och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

 Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt,  såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

 I orenlighet har jag blivit nedstjälpt,  och själv är jag nu lik stoft och aska.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

 Jag ropar till dig, men du svarar mig icke;  jag står här, men de bespejar mig allenast.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

 Du förvandlas för mig till en grym fiende,  med din starka hand ansätter du mig.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

 Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän,  och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

 Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden,  till den boning dit allt levande församlas.

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

 Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen,  ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

 Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar,  och ömkade sig min själ ej över den fattige?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

 Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom;  jag hoppades på ljus, men mörker kom.

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

 Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro,  eländesdagar hava ju mött mig.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

 Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen;  mitt i församlingen står jag upp och skriar.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

 En broder har jag blivit till schakalerna,  och en frände är jag vorden till strutsarna.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

 Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött,  benen i min kropp äro förbrända av hetta.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

 I sorgelåt är mitt harpospel förbytt,  mina pipors klang i högljudd gråt.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.