Job 29

Åter hov Job upp sin röst och kvad:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

 Ack att jag vore såsom i forna månader,  såsom i de dagar då Gud gav mig sitt beskydd,

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

 då hans lykta sken över mitt huvud  och jag vid hans ljus gick fram genom mörkret!

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

 Ja, vore jag såsom i min mognads dagar,  då Guds huldhet vilade över min hydda,

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

 då ännu den Allsmäktige var med mig  och mina barn stodo runt omkring mig,

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

 då mina fötter badade i gräddmjölk  och klippan invid mig göt ut bäckar av olja!

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

 När jag då gick upp till porten i staden  och intog mitt säte på torget,

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

 då drogo de unga sig undan vid min åsyn,  de gamla reste sig upp och blevo stående.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

 Då höllo hövdingar tillbaka sina ord  och lade handen på munnen;

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

 furstarnas röst ljöd då dämpad,  och deras tunga lådde vid gommen.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

 Ja, vart öra som hörde prisade mig då säll,  och vart öga som såg bar vittnesbörd om mig;

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

 ty jag räddade den betryckte som ropade,  och den faderlöse, den som ingen hjälpare hade.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

 Den olyckliges välsignelse kom då över mig,  och änkans hjärta uppfyllde jag med jubel.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

 I rättfärdighet klädde jag mig, och den var såsom min klädnad;  rättvisa bar jag såsom mantel och huvudbindel.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

 Ögon blev jag då åt den blinde,  och fötter var jag åt den halte.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

 Jag var då en fader för de fattiga,  och den okändes sak redde jag ut.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

 Jag krossade den orättfärdiges käkar  och ryckte rovet undan hans tänder.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

 Jag tänkte då: »I mitt näste skall jag få dö,  mina dagar skola bliva många såsom sanden.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

 Min rot ligger ju öppen för vatten,  och i min krona faller nattens dagg.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

 Min ära bliver ständigt ny,  och min båge föryngras i min hand.»

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

 Ja, på mig hörde man då och väntade,  man lyssnade under tystnad på mitt råd.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

 Sedan jag hade talat, talade ingen annan;  såsom ett vederkvickande flöde kommo mina ord över dem.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

 De väntade på mig såsom på regn,  de iade upp sina munnar såsom efter vårregn.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

 När de misströstade, log jag emot dem,  och mitt ansiktes klarhet kunde de icke förmörka.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

 Täcktes jag besöka dem, så måste jag sitta främst;  jag tronade då såsom en konung i sin skara,  lik en man som har tröst för de sörjande.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.