Job 30

 Och nu le de åt mig,  människor som äro yngre till åren än jag,  män vilkas fäder jag aktade ringa,  ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.

 Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp,  dessa människor som sakna all manlig kraft?

Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.

 Utmärglade äro de ju av brist och svält;  de gnaga sin föda av torra öknen,  som redan i förväg är öde och ödslig.

Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.

 Saltörter plocka de där bland snåren,  och ginströtter är vad de hava till mat.

Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.

 Ur människors samkväm drives de ut,  man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),

 I gruvliga klyftor måste de bo,  i hålor under jorden och i bergens skrevor.

Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.

 Bland snåren häva de upp sitt tjut,  under nässlor ligga de skockade,

Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.

 en avföda av dårar och ärelöst folk,  utjagade ur landet med hugg och slag.

Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.

 Och för sådana har jag nu blivit en visa,  de hava mig till ämne för sitt tal;

Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.

 med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig,  de hava ej försyn för att spotta åt mig.

Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.

 Nej, mig till plåga, lossa de alla band,  alla tyglar kasta de av inför mig.

Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.

 Invid min högra sida upphäver sig ynglet;  mina fötter vilja de stöta undan.  De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.

 Stigen framför mig hava de rivit upp.  De göra sitt bästa till att fördärva mig,  de som dock själva äro hjälplösa.

Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.

 Såsom genom en bred rämna bryta de in;  de vältra sig fram under murarnas brak.

Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.

 Förskräckelser välvas ned över mig.  Såsom en storm bortrycka de min ära,  och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.

 Och nu utgjuter sig min själ inom mig,  eländesdagar hålla mig fast.

Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.

 Natten bortfräter benen i min kropp,  och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.

 Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt,  såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.

 I orenlighet har jag blivit nedstjälpt,  och själv är jag nu lik stoft och aska.

Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.

 Jag ropar till dig, men du svarar mig icke;  jag står här, men de bespejar mig allenast.

Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.

 Du förvandlas för mig till en grym fiende,  med din starka hand ansätter du mig.

Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.

 Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän,  och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.

 Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden,  till den boning dit allt levande församlas.

Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.

 Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen,  ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?

 Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar,  och ömkade sig min själ ej över den fattige?

Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?

 Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom;  jag hoppades på ljus, men mörker kom.

Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.

 Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro,  eländesdagar hava ju mött mig.

Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.

 Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen;  mitt i församlingen står jag upp och skriar.

Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.

 En broder har jag blivit till schakalerna,  och en frände är jag vorden till strutsarna.

Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.

 Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött,  benen i min kropp äro förbrända av hetta.

Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.

 I sorgelåt är mitt harpospel förbytt,  mina pipors klang i högljudd gråt.

Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.