Job 29

Iov a luat din nou cuvîntul în pilde, şi a zis:

Eyüp yine anlatmaya başladı:

,,Oh! cum nu pot să fiu ca în lunile trecute, ca în zilele cînd mă păzea Dumnezeu,

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

cînd candela Lui strălucea deasupra capului meu, şi Lumina lui mă călăuzea în întunerec!

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

Cum nu sînt ca în zilele puterii mele, cînd Dumnezeu veghea ca un prieten peste cortul meu,

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

cînd Cel Atotputernic încă era cu mine, şi cînd copiii mei stăteau în jurul meu;

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

cînd mi se scăldau paşii în smîntînă, şi stînca vărsa lîngă mine pîraie de untdelemn!

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

Dacă ieşeam să mă duc la poarta cetăţii, şi dacă îmi pregăteam un scaun în piaţă,

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

tinerii se trăgeau înapoi la apropierea mea, bătrînii se sculau şi stăteau în picioare.

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

Mai marii îşi opriau cuvîntările, şi îşi puneau mîna la gură.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

Glasul căpeteniilor tăcea, şi li se lipea limba de cerul gurii.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

Urechea care mă auzea, mă numea fericit, ochiul care mă vedea mă lăuda.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

Căci scăpam pe săracul care cerea ajutor, şi pe orfanul lipsit de sprijin.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

Binecuvîntarea nenorocitului venea peste mine, umpleam de bucurie inima văduvei.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Mă îmbrăcam cu dreptatea şi -i slujeam de îmbrăcăminte, neprihănirea îmi era manta şi turban.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Orbului îi eram ochi, şi şchiopului picior.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Celor nenorociţi le eram tată, şi cercetam pricina celui necunoscut.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Rupeam falca celui nedrept, şi -i smulgeam prada din dinţi.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Atunci ziceam: ,În cuibul meu voi muri, zilele mele vor fi multe ca nisipul.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Apa va pătrunde în rădăcinile mele, roua va sta toată noaptea peste ramurile mele.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

Slava mea va înverzi neîncetat, şi arcul îmi va întineri în mînă.`

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Oamenii mă ascultau şi aşteptau, tăceau înaintea sfaturilor mele.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

După cuvîntările mele, niciunul nu răspundea, şi cuvîntul meu era pentru toţi o rouă binefăcătoare.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Mă aşteptau ca pe ploaie, căscau gura ca după ploaia de primăvară.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Cînd li se muia inima, le zîmbeam. şi nu puteau izgoni seninătatea de pe fruntea mea.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Îmi plăcea să mă duc la ei, şi mă aşezam în fruntea lor; eram ca un împărat în mijlocul unei oştiri, ca un mîngîietor lîngă nişte întristaţi.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.