Job 29

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.