Job 30

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.