Job 29

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.