Job 21

Allora Giobbe rispose e disse:

Ijob respondis kaj diris:

"Porgete bene ascolto alle mie parole, e sia questa la consolazione che mi date.

Aŭskultu mian parolon; Kaj ĝi estu anstataŭ viaj konsoloj.

Sopportatemi, lasciate ch’io parli, e quando avrò parlato tu mi potrai deridere.

Toleru, ke mi parolu; Kaj kiam mi finos mian paroladon, tiam moku.

Mi lagno io forse d’un uomo? E come farei a non perder la pazienza?

Ĉu kontraŭ homo mi disputas? Kaj kial mi ne estu malpacienca?

Guardatemi, stupite, e mettetevi la mano sulla bocca.

Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, Kaj vi metos la manon sur la buŝon.

Quando ci penso, ne sono smarrito, e la mia carne e presa da raccapriccio.

Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, Kaj tremo kaptas mian korpon.

Perché mai vivono gli empi? Perché arrivano alla vecchiaia ed anche crescon di forze?

Kial malpiuloj vivas, Atingas maljunecon, akiras grandan havaĵon?

La loro progenie prospera, sotto ai loro sguardi, intorno ad essi, e i lor rampolli fioriscon sotto gli occhi loro.

Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, Kaj ilia devenantaro estas antaŭ iliaj okuloj.

La loro casa è in pace, al sicuro da spaventi, e la verga di Dio non li colpisce.

Iliaj domoj estas en paco, sen timo; Kaj la vergo de Dio ne estas sur ili.

Il loro toro monta e non falla, la loro vacca figlia senz’abortire.

Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; Ilia bovino gravediĝas kaj ne abortas.

Mandan fuori come un gregge i loro piccini, e i loro figliuoli saltano e ballano.

Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, Kaj iliaj knaboj saltas.

Cantano a suon di timpano e di cetra, e si rallegrano al suon della zampogna.

Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, Ili estas gajaj sub la sonoj de fluto.

Passano felici i loro giorni, poi scendono in un attimo nel soggiorno dei morti.

Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, Kaj iras en Ŝeolon momente.

Eppure, diceano a Dio: "Ritirati da noi! Noi non ci curiamo di conoscer le tue vie!

Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, Ni ne deziras koni Viajn vojojn;

Che è l’Onnipotente perché lo serviamo? che guadagneremo a pregarlo?"

Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? Kaj kian utilon ni havos, se ni turnos nin al Li?

Ecco, non hanno essi in mano la loro felicita? (lungi da me il consiglio degli empi!)

Sed ne de ili dependas ilia bonstato; La pensmaniero de la malpiuloj estas malproksima de mi.

Quando avvien mai che la lucerna degli empi si spenga, che piombi loro addosso la ruina, e che Dio, nella sua ira, li retribuisca di pene?

Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, Kaj ilia pereo venu sur ilin; Suferojn Li partodonu al ili en Sia kolero.

Quando son essi mai come paglia al vento, come pula portata via dall’uragano?

Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, Kaj kiel grenventumaĵo, kiun forportas ventego.

"Iddio", mi dite, "serba castigo pei figli dell’empio". Ma punisca lui stesso! che lo senta lui,

Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; Li repagu al li mem, ke li sciu;

che vegga con gli occhi propri la sua ruina, e beva egli stesso l’ira dell’Onnipotente!

Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, Kaj el la kolero de la Plejpotenculo li trinku.

E che importa all’empio della sua famiglia dopo di lui, quando il numero dei suoi mesi e ormai compiuto?

Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, Kiam la nombro de liaj monatoj finiĝis?

S’insegnerà forse a Dio la scienza? a lui che giudica quelli di lassù?

Ĉu oni povas instrui scion al Dio, Kiu juĝas ja plej altajn?

L’uno muore in mezzo al suo benessere, quand’è pienamente tranquillo e felice,

Unu mortas meze de sia abundeco, Tute trankvila kaj kontenta;

ha i secchi pieni di latte, e fresco il midollo dell’ossa.

Lia brusto estas plena de lakto, Kaj liaj ostoj estas saturitaj de medolo.

L’altro muore con l’amarezza nell’anima, senz’aver mai gustato il bene.

Alia mortas kun animo suferanta, Kaj li ne ĝuis bonon.

Ambedue giacciono ugualmente nella polvere, e i vermi li ricoprono.

Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, Kaj vermoj ilin kovras.

Ah! li conosco i vostri pensieri, e i piani che formate per abbattermi!

Vidu, mi scias viajn pensojn, Kaj la argumentojn, kiujn vi malice kolektas kontraŭ mi;

Voi dite: "E dov’è la casa del prepotente? dov’è la tenda che albergava gli empi?"

Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? Kaj kie estas la tendo, en kiu loĝis la malpiuloj?

Non avete dunque interrogato quelli che hanno viaggiato? Voi non vorrete negare quello che attestano;

Sed demandu la vojaĝantojn, Kaj ne malatentu iliajn atestojn:

che, cioè, il malvagio è risparmiato nel dì della ruina, che nel giorno dell’ira egli sfugge.

En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, En tago de kolero li estas metata flanken.

Chi gli rimprovera in faccia la sua condotta? Chi gli rende quel che ha fatto?

Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? Kiu repagos al li, se li ion faris?

Egli è portato alla sepoltura con onore, e veglia egli stesso sulla sua tomba.

Kaj li estas akompanata al la tomboj, Kaj sur la tomba altaĵeto estas starigataj gardistoj.

Lievi sono a lui le zolle della valle; dopo, tutta la gente segue le sue orme; e, anche prima, una folla immensa fu come lui.

Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, Kaj post li treniĝas ĉiuj homoj, Kaj sennombraj estas tiuj, kiuj iris antaŭ li.

Perché dunque m’offrite consolazioni vane? Delle vostre risposte altro non resta che falsità".

Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo, Kaj viaj respondoj enhavas nur malĝustaĵojn?