Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.