Job 30

امّا اکنون آنهایی که از من جوانتر هستند، و من عار داشتم که پدرانشان با سگهای من از گلّه‌ام نگهبانی نمایند، مسخره‌ام می‌کنند.

Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

آنها یک عدّه اشخاص تنبل بودند که کاری از دستشان ساخته نبود.

Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

آن‌قدر فقیر بودند که از گرسنگی به بیابان می‌رفتند و ریشه و برگ گیاه می‌خوردند.

de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

از اجتماع رانده شده بودند و مردم با آنها مانند دزدان رفتار می‌کردند.

Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

در غارها و حفره‌ها زندگی می‌کردند و در بین صخره‌ها پناه می‌بردند.

I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

مثل حیوان زوزه می‌کشیدند و در زیر بوته‌ها با هم جمع می‌شدند.

Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

گروهی بیکاره و بی‌نام و نشان هستند که از اجتماع طرد شده‌اند.

barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

اکنون آنها می‌آیند و به من می‌خندند و مرا بازیچهٔ دست خود ساخته‌اند.

Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

آنها با نفرت با من رفتار می‌کنند و فکر می‌کنند برای من خیلی خوب هستند، آنها حتّی به صورتم آب دهان می‌اندازند.

De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

چون خدا مرا درمانده و بیچاره ساخته است، آنها به مخالفت من برخاسته‌اند.

for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

فتنه‌گران از هر سو به من حمله می‌کنند و اسباب هلاکت مرا مهیّا کرده‌اند.

Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

راه مرا می‌بندند و به من آزار می‌رسانند و کسی نیست که آنها را باز دارد.

De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

ناگهان از هر طرف بر من هجوم می‌آورند و بر سر من می‌ریزند.

Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

ترس و وحشت مرا فراگرفته و عزّت و آبرویم بر باد رفته، و سعادتم مانند ابر از بین رفته است.

Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

اکنون جانم به لب رسیده و رنجهای من پایانی ندارد.

Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

شبها استخوانهایم درد می‌کنند و لحظه‌ای آرام و قرار ندارم.

Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

خداوند یقهٔ مرا می‌گیرد و لباسم را دور من می‌پیچاند

Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

خدا مرا در گل ولای افکنده و در خاک و خاکستر پایمالم کرده است.

Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

پیش تو ای خدا، زاری و فریاد می‌کنم، امّا تو به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، ولی تو به من توجّه نمی‌نمایی.

Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

تو بر من رحم نمی‌کنی و با قدرت بر من جفا می‌‌کنی.

Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

مرا در میان تندباد می‌اندازی و در مسیر توفان قرار می‌دهی.

Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

می‌دانم که مرا به دست مرگ، یعنی به سرنوشتی که برای همهٔ موجودات تعیین کرده‌ای، می‌سپاری.

for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

چرا به کسی‌که از پا افتاده و برای کمک التماس می‌نماید، حمله می‌‌کنی؟

Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

آیا من برای کسانی‌که در زحمت بودند، گریه نکردم و آیا به‌خاطر مردم مسکین و نیازمند، غصّه نخوردم؟

Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

امّا به عوض خوبی، بدی دیدم و به عوض نور، تاریکی نصیبم شد.

For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

دلم پریشان است و آرام ندارم و به روز بد گرفتار شده‌ام.

Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

ماتم‌کنان در عالم تاریکی، سرگردان هستم. در میان جماعت می‌ایستم و برای کمک فریاد می‌زنم.

Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

همنشین من شغال و شترمرغ دوست من شده است.

Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

پوست بدنم سیاه شده، به زمین می‌ریزد و استخوانهایم از شدّت تب می‌سوزند.

Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

آواز چنگ من به ساز غم تبدیل شده و از نی من، نوای ناله و صدای گریه می‌آید.

Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.