Job 21

Ijob respondis kaj diris:

Därefter tog Job till orda och sade:

Aŭskultu mian parolon; Kaj ĝi estu anstataŭ viaj konsoloj.

 Hören åtminstone på mina ord;  låten det vara den tröst som I given mig.

Toleru, ke mi parolu; Kaj kiam mi finos mian paroladon, tiam moku.

 Haven fördrag med mig, så att jag får tala;  sedan jag har talat, må du bespotta.

Ĉu kontraŭ homo mi disputas? Kaj kial mi ne estu malpacienca?

 Är då min klagan, såsom när människor eljest klaga?  Eller huru skulle jag kunna vara annat än otålig?

Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, Kaj vi metos la manon sur la buŝon.

 Akten på mig, så skolen I häpna  och nödgas lägga handen på munnen.

Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, Kaj tremo kaptas mian korpon.

 Ja, när jag tänker därpå, då förskräckes jag själv,  och förfäran griper mitt kött.

Kial malpiuloj vivas, Atingas maljunecon, akiras grandan havaĵon?

 Varför få de ogudaktiga leva,  ja, med åldern växa till i rikedom?

Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, Kaj ilia devenantaro estas antaŭ iliaj okuloj.

 De se sina barn leva kvar hos sig,  och sin avkomma hava de inför sina ögon.

Iliaj domoj estas en paco, sen timo; Kaj la vergo de Dio ne estas sur ili.

 Deras hus stå trygga, ej hemsökta av förskräckelse;  Gud låter sitt ris icke komma vid dem.

Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; Ilia bovino gravediĝas kaj ne abortas.

 När deras boskap parar sig, är det icke förgäves;  lätt kalva deras kor, och icke i otid.

Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, Kaj iliaj knaboj saltas.

 Sina barn släppa de ut såsom en hjord,  deras piltar hoppa lustigt omkring.

Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, Ili estas gajaj sub la sonoj de fluto.

 De stämma upp med pukor och harpor,  och glädja sig vid pipors ljud.

Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, Kaj iras en Ŝeolon momente.

 De förnöta sina dagar i lust,  och ned till dödsriket fara de i frid.

Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, Ni ne deziras koni Viajn vojojn;

 Och de sade dock till Gud: »Vik ifrån oss,  dina vägar vilja vi icke veta av.

Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? Kaj kian utilon ni havos, se ni turnos nin al Li?

 Vad är den Allsmäktige, att vi skulle tjäna honom?  och vad skulle det hjälpa oss att åkalla honom?»

Sed ne de ili dependas ilia bonstato; La pensmaniero de la malpiuloj estas malproksima de mi.

 Det är sant, i deras egen hand står ej deras lycka,  och de ogudaktigas rådslag vare fjärran ifrån mig!

Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, Kaj ilia pereo venu sur ilin; Suferojn Li partodonu al ili en Sia kolero.

 Men huru ofta utslocknar väl de ogudaktigas lampa,  huru ofta händer det att ofärd kommer över dem,  och att han tillskiftar dem lotter i vrede?

Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, Kaj kiel grenventumaĵo, kiun forportas ventego.

 De borde ju bliva såsom halm för vinden,  lika agnar som stormen rycker bort.

Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; Li repagu al li mem, ke li sciu;

 »Gud spar åt hans barn att lida för hans ondska.»  Ja, men honom själv borde han vedergälla, så att han finge känna det.

Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, Kaj el la kolero de la Plejpotenculo li trinku.

 Med egna ögon borde han se sitt fall,  och av den Allsmäktiges vrede borde han få dricka.

Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, Kiam la nombro de liaj monatoj finiĝis?

 Ty vad frågar han efter sitt hus, när han själv är borta,  när hans månaders antal har nått sin ände?

Ĉu oni povas instrui scion al Dio, Kiu juĝas ja plej altajn?

 »Skall man då lära Gud förstånd,  honom som dömer över de högsta?»

Unu mortas meze de sia abundeco, Tute trankvila kaj kontenta;

 Ja, den ene får dö i sin välmaktstid,  där han sitter i allsköns frid och ro;

Lia brusto estas plena de lakto, Kaj liaj ostoj estas saturitaj de medolo.

 hans stävor hava fått stå fulla med mjölk,  och märgen i hans ben har bevarat sin saft.

Alia mortas kun animo suferanta, Kaj li ne ĝuis bonon.

 Den andre måste dö med bedrövad själ,  och aldrig fick han njuta av någon lycka.

Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, Kaj vermoj ilin kovras.

 Tillsammans ligga de så i stoftet,  och förruttnelsens maskar övertäcka dem.

Vidu, mi scias viajn pensojn, Kaj la argumentojn, kiujn vi malice kolektas kontraŭ mi;

 Se, jag känner väl edra tankar  och de funder med vilka I viljen nedslå mig.

Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? Kaj kie estas la tendo, en kiu loĝis la malpiuloj?

 I spörjen ju: »Vad har blivit av de höga herrarnas hus,  av hyddorna när de ogudaktiga bodde?»

Sed demandu la vojaĝantojn, Kaj ne malatentu iliajn atestojn:

 Haven I då ej frågat dem som vida foro,  och akten I ej på deras vittnesbörd:

En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, En tago de kolero li estas metata flanken.

 att den onde bliver sparad på ofärdens dag  och bärgad undan på vredens dag?

Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? Kiu repagos al li, se li ion faris?

 Vem vågar ens förehålla en sådan hans väg?  Vem vedergäller honom, vad han än må göra?

Kaj li estas akompanata al la tomboj, Kaj sur la tomba altaĵeto estas starigataj gardistoj.

 Och när han har blivit bortförd till graven,  så vakar man sedan där vid kullen.

Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, Kaj post li treniĝas ĉiuj homoj, Kaj sennombraj estas tiuj, kiuj iris antaŭ li.

 Ljuvligt får han vilja under dalens torvor.  I hans spår drager hela världen fram;  före honom har och otaliga gått.

Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo, Kaj viaj respondoj enhavas nur malĝustaĵojn?

 Huru kunnen I då bjuda mig så fåfänglig tröst?  Av edra svar står allenast trolösheten kvar.