Job 29

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.