Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

MAS ahora los más mozos de días que yo, se ríen de mí; Cuyos padres yo desdeñara ponerlos con los perros de mi ganado.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Porque ¿para qué yo habría menester la fuerza de sus manos, En los cuales había perecido con el tiempo?

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Por causa de la pobreza y del hambre andaban solos; Huían á la soledad, á lugar tenebroso, asolado y desierto.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Que cogían malvas entre los arbustos, Y raíces de enebro para calentarse.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Eran echados de entre las gentes, Y todos les daban grita como al ladrón.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Habitaban en las barrancas de los arroyos, En las cavernas de la tierra, y en las rocas.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Bramaban entre las matas, Y se reunían debajo de las espinas.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Hijos de viles, y hombres sin nombre, Más bajos que la misma tierra.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Y ahora yo soy su canción, Y he sido hecho su refrán.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Abomínanme, aléjanse de mí, Y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió, Por eso se desenfrenaron delante de mi rostro.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Á la mano derecha se levantaron los jóvenes; Empujaron mis pies, Y sentaron contra mí las vías de su ruina.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Mi senda desbarataron, Aprovecháronse de mi quebrantamiento, Contra los cuales no hubo ayudador.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Vinieron como por portillo ancho, Revolviéronse á mi calamidad.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Hanse revuelto turbaciones sobre mí; Combatieron como viento mi alma, Y mi salud pasó como nube

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Y ahora mi alma está derramada en mí; Días de aflicción me han aprehendido.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

De noche taladra sobre mí mis huesos, Y mis pulsos no reposan.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Con la grande copia de materia mi vestidura está demudada; Cíñeme como el cuello de mi túnica.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Derribóme en el lodo, Y soy semejante al polvo y á la ceniza.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Clamo á ti, y no me oyes; Preséntome, y no me atiendes.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Haste tornado cruel para mí: Con la fortaleza de tu mano me amenazas.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Levantásteme, é hicísteme cabalgar sobre el viento, Y disolviste mi sustancia.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Porque yo conozco que me reduces á la muerte; Y á la casa determinada á todo viviente.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿Clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

¿No lloré yo al afligido? Y mi alma ¿no se entristeció sobre el menesteroso?

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Cuando esperaba yo el bien, entonces vino el mal; Y cuando esperaba luz, la oscuridad vino.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mis entrañas hierven, y no reposan; Días de aflicción me han sobrecogido.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Denegrido ando, y no por el sol: Levantádome he en la congregación, y clamado.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

He venido á ser hermano de los dragones, Y compañero de los búhos.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Mi piel está denegrida sobre mí, Y mis huesos se secaron con ardentía.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Y hase tornado mi arpa en luto, Y mi órgano en voz de lamentadores.