Job 34

Og Elihu tog til Orde og sagde:

Elihu konuşmasına şöyle devam etti:

"Hør mine Ord, I vise, I forstandige Mænd, lån mig Øre!

“Ey bilgeler, sözlerimi dinleyin, Kulak verin bana, ey bilgi sahipleri.

Thi Øret prøver Ord, som Ganen smager på Mad;

Çünkü damak nasıl yemeği tadarsa, Kulak da sözleri sınar.

lad os udgranske, hvad der er Ret, med hinanden skønne, hvad der er godt!

Gelin, doğruyu seçelim, İyiyi birlikte öğrenelim.

Job sagde jo: "Jeg er retfærdig, min Ret har Gud sat til Side;

“Çünkü Eyüp, ‘Ben suçsuzum’ diyor, ‘Tanrı hakkımı elimden aldı.

min Ret til Trods skal jeg være en Løgner? Skønt brødefri er jeg såret til Døden!"

Haklı olduğum halde yalancı sayılıyorum, Suçsuz olduğum halde okunla yaraladın beni.’

Er der mon Mage til Job? Han drikker Spot som Vand,

Eyüp gibisi var mı? Alayı su gibi içiyor!

søger Selskab med Udådsmænd og Omgang med gudløse Folk!

Kötülük yapanlarla dostluk edip geziyor, Kötülerle aynı yolda yürüyor.

Thi han sagde: "Det båder ikke en Mand, at han har Venskab med Gud!"

Çünkü, ‘Tanrı’yı hoşnut etmeye çalışmak İnsana yarar getirmez’ diyor.

Derfor, I kloge, hør mig: Det være langt fra Gud af synde, fra den Almægtige at gøre ondt;

“Bu yüzden, ey sağduyulu insanlar, beni dinleyin! Tanrı kötülük yapar mı, Her Şeye Gücü Yeten haksızlık eder mi? Asla!

nej, han gengælder Menneskets Gerning, handler med Manden efter hans Færd;

[] Çünkü O herkese yaptığının karşılığını öder, Hak ettiğini başına getirir.

Gud forbryder sig visselig ej, den Almægtige bøjer ej Retten!

Tanrı kesinlikle kötülük etmez, Her Şeye Gücü Yeten adaleti saptırmaz.

Hvo gav ham Tilsyn med Jorden, hvo vogter, mon hele Verden?

Kim yeryüzünü O’na emanet etti? Kim O’nu bütün dünyanın başına atadı?

Drog han sin Ånd tilbage og tog sin Ånde til sig igen,

Eğer niyet eder de Ruhunu ve soluğunu geri çekerse,

da udånded Kødet til Hobe, og atter blev Mennesket Støv!

Bütün insanlık bir anda yok olur, İnsan yine toprağa döner.

Har du Forstand, så hør derpå, lån Øre til mine Ord!

“Aklın varsa dinle, Kulak ver sözlerime.

Mon en, der hadede Ret, kunde styre? Dømmer du ham, den Retfærdige, Vældige?

Adaletten nefret eden hiç hüküm sürebilir mi? Adil ve güçlü olanı suçlayacak mısın?

Han, som kan sige til Kongen: "Din Usling!" og "Nidding, som du er!" til Stormænd,

Krallara, ‘Değersizsiniz’, Soylulara, ‘Kötüsünüz’ diyen,

som ikke gør Forskel til Fordel for Fyrster ej heller foretrækker rig for ringe, thi de er alle hans Hænders Værk.

Önderlere ayrıcalık tanımayan, Zengini yoksuldan çok önemsemeyen O değil mi? Çünkü hepsi O’nun ellerinin işidir.

Brat må de dø, endda midt om Natten; de store slår han til, og borte er de, de vældige fjernes uden Menneskehånd.

Gece yarısı bir anda ölürler, Herkes sarsılır, ölüp gider, Güçlüler de insan eli değmeden alınıp götürülür.

Thi Menneskets Veje er ham for Øje, han skuer alle dets Skridt;

“Tanrı’nın gözleri insanların yolundan ayrılmaz, Attıkları her adımı görür.

der er intet Mørke og intet Mulm, som Udådsmænd kan gemme sig i.

Kötülük yapanların gizlenebileceği Ne karanlık bir yer vardır, ne de ölüm gölgesi.

Thi Mennesket sættes der ingen Frist til at møde i Retten for Gud;

Yargılanmak için önüne gelsinler diye, Tanrı insanları sorgulamaya pek gerek duymaz.

han knuser de vældige uden Forhør og sætter andre i Stedet.

Araştırmadan güçlü insanları kırar, Onların yerine başkalarını diker.

Jeg hævder derfor: Han ved deres Gerninger, og ved Nattetide styrter han dem;

Çünkü ne yaptıklarını bilir, Gece onları deviriverir, ezilirler.

for deres Gudløshed slås de sønder, for alles Øjne tugter han dem,

Herkesin gözü önünde Kötülükleri yüzünden onları cezalandırır;

fordi de veg borf fra ham og ikke regned hans Veje det mindste,

Artık O’nun ardından gitmedikleri, Yollarının hiçbirini dikkate almadıkları için.

så de voldte, at ringe råbte til ham, og han måtte høre de armes Skrig.

Yoksulun feryadını O’na duyurdular; Düşkünlerin feryadını işitti.

Tier han stille, hvo vil dømme ham? Skjuler han sit Åsyn, hvo vil laste ham? Over Folk og Mennesker våger han dog,

Ama Tanrı sessiz kalırsa kim O’nu suçlayabilir? Yüzünü gizlerse kim O’nu görebilir? Bir ulusa karşı da bir insana karşı da O hep aynıdır,

for at ikke en vanhellig skal herske, en af dem, der er Folkets Snarer.

Tanrısız insan krallık etmesin, Halka tuzak kurmasın diye.

Siger da en til Gud: "Fejlet har jeg, men synder ej mer,

“Kimse Tanrı’ya, ‘Suçluyum, artık kötülük yapmayacağım’ dedi mi,

jeg ser det, lær du mig; har jeg gjort Uret, jeg gør det ej mer!"

‘Göremediğimi sen bana öğret, Haksızlık ettimse, bir daha etmem?’

skal han da gøre Gengæld, fordi du vil det, fordi du indvender noget? Ja du, ikke jeg, skal afgøre det, så sig da nu, hvad du ved!

O’nu reddettiğin halde, Senin keyfince mi seni ödüllendirmeli? Çünkü karar verecek olan sensin, ben değil, Öyleyse anlat bana bildiğini.

Kloge Folk vil sige til mig som og vise Mænd, der hører mig:

“Sağduyulu insanlar, Beni dinleyen bilgeler diyecekler ki,

"Job taler ikke med Indsigt, hans Ord er uoverlagte!

‘Eyüp bilgisizce konuşuyor, Sözlerinin değeri yok.’

Gid Job uden Ophør må prøves, fordi han svarer som slette Folk!

Kötü biri gibi yanıtladığı için Keşke Eyüp’ün sınanması sonsuza dek sürse!

Thi han dynger Synd på Synd, han optræder hovent iblandt os og fremfører mange Ord imod Gud!"

Çünkü günahına isyan da ekliyor, Önümüzde alay edercesine el çırpıyor, Tanrı’ya karşı konuştukça konuşuyor.”