Job 29

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.