Job 30

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.