Job 29

Job nastavi svoju besjedu i reče:

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

"O, da mi je prošle proživjet' mjesece, dane one kad je Bog nada mnom bdio,

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

kad mi je nad glavom njegov sjao žižak a kroz mrak me svjetlo njegovo vodilo,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

kao u dane mojih zrelih jeseni kad s mojim stanom Bog prijateljevaše,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

kada uz mene još bijaše Svesilni i moji me okruživahu dječaci,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

kada mi se noge u mlijeku kupahu, a potokom ulja ključaše mi kamen!

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Kada sam na vrata gradska izlazio i svoju stolicu postavljao na trg,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

vidjevši me, sklanjali bi se mladići, starci bi ustavši stojeći ostali.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Razgovor bi prekidali uglednici i usta bi svoja rukom zatvarali.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Glavarima glas bi sasvim utihnuo, za nepce bi im se zalijepio jezik.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Tko god me slušao, blaženim me zvao, hvalilo me oko kad bi me vidjelo.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Jer, izbavljah bijednog kada je kukao i sirotu ostavljenu bez pomoći.

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Na meni bješe blagoslov izgubljenih, srcu udovice ja veselje vraćah.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Pravdom se ja kao haljinom odjenuh, nepristranost bje mi plaštem i povezom.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Bjeh oči slijepcu i bjeh noge bogalju,

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

otac ubogima, zastupnik strancima.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Kršio sam zube čovjeku opaku, plijen sam čupao iz njegovih čeljusti.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Govorah: 'U svom ću izdahnuti gnijezdu, k'o palma, bezbrojne proživjevši dane.'

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Korijenje se moje sve do vode pruža, na granama mojim odmara se rosa.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Pomlađivat će se svagda slava moja i luk će mi se obnavljati u ruci.'

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Slušali su željno što ću im kazati i šutjeli da od mene savjet čuju.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Na riječi mi ne bi ništa dometali i besjede su mi daždile po njima.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Za mnom žudjeli su oni k'o za kišom, otvarali usta k'o za pljuskom ljetnim.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Osmijeh moj bijaše njima ohrabrenje; pazili su na vedrinu moga lica.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Njima ja sam izabirao putove, kao poglavar ja sam ih predvodio, kao kralj među svojim kad je četama kao onaj koji tješi ojađene.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.