Job 29

И Йов още продължи беседата си и каза:

Eyüp yine anlatmaya başladı:

О, да бях като в миналите месеци, като в дните, когато Бог ме пазеше,

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

когато светилникът Му светеше на главата ми и с Неговата светлина през мрака ходех;

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

както бях във зрелостта си, и Божият доверен съвет над шатрата ми беше;

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

когато Всемогъщият бе още с мен и момчетата ми — покрай мен;

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

когато стъпките ми се къпеха в каймак и скалата до мен изливаше реки маслинено масло!

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

Когато излизах при портата на града, заемах мястото си на площада,

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

младежите ме виждаха и се криеха и старци ставаха, стояха прави;

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

първенците преставаха да говорят и слагаха ръка на устата си;

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

гласът на благородните замлъкваше и езикът им залепваше за небцето им,

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

защото, когато ухо чуеше, ме облажаваше и когато око видеше, за мен засвидетелстваше;

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

защото аз избавях сиромаха, който викаше, и сирачето, което нямаше помощник.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

Благословението на загиващия идваше над мен, сърцето на вдовицата аз правех да ликува.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Обличах правдата и тя ми беше дреха, правосъдието ми — за мантия и за тюрбан.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Аз бях очи на слепия, крака на куция.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Бях баща на бедните, изследвах делото на непознатия.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Челюстта на беззаконния трошах, изваждах жертвата от зъбите му.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Тогава казвах: Ще умра в гнездото си и дните си ще умножа като пясъка,

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

коренът ми разпрострян е към водите и росата в клона ми нощува,

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

славата ми в мен се подновява и лъкът ми се укрепва във ръката ми.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Те ме слушаха и чакаха, мълчаливо слушаха съвета ми.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

След моята дума не говореха повече и речта ми капеше на тях като роса.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Чакаха ме като дъжд и отваряха устата си като за пролетния дъжд.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Аз им се усмихвах, щом не вярваха, и светлината на лицето ми не можеха да помрачат.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Избирах за тях пътя и седях като глава, и живеех като цар сред войската, като такъв, който утешава жалеещи.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.