Job 30

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.