Job 29

Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν

Eyüp yine anlatmaya başladı:

Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.