Job 29

Eyüp yine anlatmaya başladı:

Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.