Job 29

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.