Job 29

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.