Job 29

A i korero tonu a Hopa i tana pepeha, i mea,
Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:
Aue, me i rite ki nga marama o mua, ki nga ra i tiaki ai te Atua i ahau!
Oh! que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,
I tiaho mai ai tana rama ki toku matenga, a na tana whakamarama i haere ai ahau i te pouri:
Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
Me i pera ano me ahau i nga ra o toku taiohitanga, i te mea nei kei runga to te Atua whakaaro puku i toku teneti;
Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,
I te mea e noho ana ano te Kaha Rawa i ahau, a kei tetahi taha oku aku tamariki, kei tetahi taha;
Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m'entouraient;
I horoia ai oku takahanga ki te pata, a rere mai ana nga awa hinu ki ahau i roto i te kohatu!
Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d'huile!
I toku haerenga atu ki te kuwaha ki te pa, a whakapai ana i te nohoanga moku i te waharoa,
Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,
Ka kite nga taitamariki i ahau, a piri ana ratou: whakatika ana nga koroheke, tu ana ki runga;
Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.
Mutu pu te korero a nga tino tangata, kua kopania te ringa ki o ratou mangai;
Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;
Ngaro ana te reo o nga rangatira, piri ana o ratou arero ki o ratou ngao.
La voix des chefs se taisait, Et leur langue s'attachait à leur palais.
No te rongonga hoki o te taringa i ahau manaaki ana i ahau; te kitenga o te kanohi i ahau, whakaae mai ana ki aku mahi:
L'oreille qui m'entendait me disait heureux, L'oeil qui me voyait me rendait témoignage;
No te mea naku i whakaora te rawakore i a ia e karanga ana, te pani me te tangata hoki kahore nei ona kaiawhina.
Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l'orphelin qui manquait d'appui.
I tau ki runga ki ahau te manaaki a te tangata e tata ana ki te whakangaromanga; harakoa ana i ahau te ngakau o te pouaru.
La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le coeur de la veuve.
I kakahuria e ahau te tika, a ko tera toku kakahu: e rite ana taku whakarite whakawa he koroka, he karauna.
Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J'avais ma droiture pour manteau et pour turban.
He kanohi ahau ki te matapo, he waewae ki te kopa.
J'étais l'oeil de l'aveugle Et le pied du boiteux.
He matua ahau ki nga rawakore: a i ata rapua e ahau te tikanga o te totohe a te tangata kihai nei ahau i mohio.
J'étais le père des misérables, J'examinais la cause de l'inconnu;
Wawahia ana e ahau nga kauae o te tangata kino, a takiritia mai ana e ahau tana mea pahua i roto i ona niho.
Je brisais la mâchoire de l'injuste, Et j'arrachais de ses dents la proie.
Katahi ahau ka mea, Tera ahau e mate i roto i toku ohanga; ka whakanuia oku ra kia rite ki te onepu te maha:
Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;
Ko toku pakiaka tautoro tonu ki nga wai, a i te po tau ana te tomairangi ki runga ki toku peka:
L'eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;
Ko toku kororia hou tonu i roto i ahau, a hoki ake ana te kaha o taku kopere i toku ringa.
Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.
I whakarongo mai nga tangata ki ahau, i tatari, whakarongo puku ana ratou i ahau e whakatakoto whakaaro ana.
On m'écoutait et l'on restait dans l'attente, On gardait le silence devant mes conseils.
I muri i aku kupu kore ake ratou i korero ano; maturuturu iho ana aku kupu ki runga ki a ratou.
Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;
I taria mai ahau e ratou ano ko te ua; hamama mai ana o ratou mangai ano e tatari ana ki te ua o muri.
Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.
Ka kata ahau ki a ratou, kihai i whakaponohia e ratou; kihai hoki ratou i whakataka i te marama o toku mata.
Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l'on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.
Naku to ratou ara i whiriwhiri, a noho ana ahau hei rangatira, noho ana hoki ahau ano he kingi i roto i te ope; i rite ahau ki te kaiwhakamarie o te hunga e tangi ana.
J'aimais à aller vers eux, et je m'asseyais à leur tête; J'étais comme un roi au milieu d'une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.