Job 29

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

At muling ipinagbadya ni Job ang kaniyang talinghaga, at nagsabi,

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

Oh ako nawa'y napasa mga buwan noong dakong una, gaya noong mga kaarawan ng binabantayan ako ng Dios;

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

Nang ang kaniyang ilawan ay sumisilang sa aking ulo at sa pamamagitan ng kaniyang liwanag ay lumalakad ako sa kadiliman;

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

Gaya noong ako'y nasa kabutihan ng aking mga kaarawan, noong ang pagkasi ng Dios ay nasa aking tolda;

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

Noong ang Makapangyarihan sa lahat ay sumasaakin pa, at ang aking mga anak ay nangasa palibot ko;

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

Noong ang aking mga hakbang ay naliligo sa gatas, at ang bato ay nagbubuhos para sa akin ng mga ilog ng langis!

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Noong ako'y lumalabas sa pintuang-bayan hanggang sa bayan, noong aking inihahanda ang aking upuan sa lansangan,

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

Nakikita ako ng mga binata, at nagsisipagkubli, at ang mga matanda ay nagsisitindig at nagsisitayo:

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

Ang mga pangulo ay nagpipigil ng pangungusap, at inilalagay ang kanilang kamay sa kanilang bibig;

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

Ang tinig ng mga mahal na tao ay tumatahimik, at ang kanilang dila ay dumidikit sa ngalangala ng kanilang bibig.

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Sapagka't pagka naririnig ako ng pakinig, ay pinagpapala nga ako; at pagka nakikita ako ng mata, ay sumasaksi sa akin:

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

Sapagka't aking iniligtas ang dukha na dumadaing, ang ulila rin naman na walang tumutulong sa kaniya.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

Ang basbas ng malapit nang mamamatay ay sumaakin: at aking pinaawit sa kagalakan ang puso ng babaing bao.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Ako'y nagbibihis ng katuwiran, at sinusuutan niya ako: ang aking kaganapan ay parang isang balabal at isang diadema.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Ako'y naging mga mata sa bulag, at naging mga paa ako sa pilay.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

Ako'y naging ama sa mapagkailangan; at ang usap niyaong hindi ko nakikilala ay aking sinisiyasat.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

At aking binali ang mga pangil ng liko, at inagaw ko ang huli sa kaniyang mga ngipin.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

Nang magkagayo'y sinabi ko, mamamatay ako sa aking pugad, at aking pararamihin ang aking mga kaarawan na gaya ng buhangin:

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Ang aking ugat ay nakalat sa tubig, at ang hamog ay lumalapag buong gabi sa aking sanga:

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

Ang aking kaluwalhatian ay sariwa sa akin, at ang aking busog ay nababago sa aking kamay.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Sa akin ay nangakikinig ang mga tao, at nangaghihintay, at nagsisitahimik sa aking payo.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

Pagkatapos ng aking mga salita ay hindi na sila nagsasalita pa uli; at ang aking pananalita ay tumutulo sa kanila.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

At kanilang hinihintay ako, na gaya ng paghihintay sa ulan, at kanilang ibinubuka ang kanilang bibig na maluwang na gaya sa huling ulan.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Ako'y ngumingiti sa kanila pagka sila'y hindi nanganiniwala: at ang liwanag ng aking mukha ay hindi nila hinahamak.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.

Ako'y namimili sa kanilang daan, at nauupong gaya ng puno, at tumatahang gaya ng hari sa hukbo, gaya ng nangaaliw sa nananangis.