Job 29

Jòb tanmen pale ankò, li di:
Giobbe riprese il suo discorso e disse:
-Ki moun ki va fè m' viv tan lontan an, lè Bondye t'ap voye je sou mwen an?
"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,
Lè sa a, Bondye te toujou la avèk mwen. Limyè li te klere anwo tèt mwen, li t'ap moutre m' kote pou m' mete pye m' nan fènwa a.
quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!
Nan tan sa a, tout zafè m' t'ap mache byen. Bondye te zanmi m'. Li t'ap pwoteje kay mwen.
Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,
Bondye ki gen tout pouvwa a te toujou la avèk mwen. Mwen t'ap viv nan mitan tout pitit gason m' yo.
quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;
Bèf ak kabrit mwen yo te konn bay anpil lèt. Pye oliv mwen yo te donnen menm nan tè wòch.
quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!
Lè mwen parèt pòtay lavil la, lè mwen pran plas mwen nan mitan chèf fanmi yo,
Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,
wè yo wè m', jenn gason yo mete kò yo sou kote, granmoun yo leve kanpe pa respè pou mwen.
i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;
Notab yo sispann pale, yo fèmen bouch yo.
i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;
Ata chèf yo pa ka pale ankò! Lang yo vin lou nan bouch yo.
la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.
Tout moun ki te wè m' t'ap mache fè lwanj mwen, tout moun ki te tande m' te kontan avè m'.
L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,
Mwen lonje men bay pòv malere ki nan ka ansanm ak timoun san papa ki san sekou.
perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.
Moun ki te nan pi gwo mizè t'ap fè lwanj mwen. Mwen te fè kè vèv yo kontan.
Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.
Mwen te toujou fè sa ki dwat. Mwen pa t' janm nan patipri.
La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.
Se mwen ki te wè pou avèg yo. Se mwen ki te mache pou kokobe yo.
Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;
Mwen te yon papa pou pòv malere yo. Mwen te kanpe pou defann kòz etranje yo.
ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.
Mwen te kraze pouvwa malveyan yo. Mwen sove moun ki te anba men yo.
Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.
Mwen t'ap di nan kè m': M'a viv kont viv mwen. M'a mouri sou kabann mwen ak kè poze.
E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;
Mwen te tankou yon pyebwa plante bò larivyè. Sou tout branch li yo se lawouze.
le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;
Moun pa ta janm sispann fè lwanj mwen. Mwen t'ap toujou gen tout fòs mwen sou mwen.
la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".
Lè m'ap pale, tout moun fèmen bouch yo. Yo louvri zòrèy yo, y'ap tann konsa konsèy m'ap bay.
Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.
Pawòl mwen tonbe nan kè yo tankou grenn lapli. Lè m' fin pale, pesonn pa gen anyen pou di ankò.
Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.
Yo t'ap tann mwen pale tankou tè sèk k'ap tann lapli. Yo rete bouch louvri pou ranmase sa m'ap di.
E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.
Lè yo dekouraje, mwen fè yon ti ri ak yo. Sa te kont pou remoute kouraj yo.
Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.
Mwen te kanpe alatèt yo. Mwen mennen yo tankou yon wa k'ap mennen sòlda li yo. Mwen di yo sa pou yo fè. Mwen te ba yo kouraj lè yo nan lafliksyon.
Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.