Job 29

Jòb tanmen pale ankò, li di:

En Job ging voort zijn spreuk op te heffen, en zeide:

-Ki moun ki va fè m' viv tan lontan an, lè Bondye t'ap voye je sou mwen an?

Och, of ik ware, gelijk in de vorige maanden, gelijk in de dagen, toen God mij bewaarde!

Lè sa a, Bondye te toujou la avèk mwen. Limyè li te klere anwo tèt mwen, li t'ap moutre m' kote pou m' mete pye m' nan fènwa a.

Toen Hij Zijn lamp deed schijnen over mijn hoofd, en ik bij Zijn licht de duisternis doorwandelde;

Nan tan sa a, tout zafè m' t'ap mache byen. Bondye te zanmi m'. Li t'ap pwoteje kay mwen.

Gelijk als ik was in de dagen mijner jonkheid, toen Gods verborgenheid over mijn tent was;

Bondye ki gen tout pouvwa a te toujou la avèk mwen. Mwen t'ap viv nan mitan tout pitit gason m' yo.

Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij;

Bèf ak kabrit mwen yo te konn bay anpil lèt. Pye oliv mwen yo te donnen menm nan tè wòch.

Toen ik mijn gangen wies in boter, en de rots bij mij oliebeken uitgoot;

Lè mwen parèt pòtay lavil la, lè mwen pran plas mwen nan mitan chèf fanmi yo,

Toen ik uitging naar de poort door de stad, toen ik mijn stoel op de straat liet bereiden.

wè yo wè m', jenn gason yo mete kò yo sou kote, granmoun yo leve kanpe pa respè pou mwen.

De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden.

Notab yo sispann pale, yo fèmen bouch yo.

De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond.

Ata chèf yo pa ka pale ankò! Lang yo vin lou nan bouch yo.

De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

Tout moun ki te wè m' t'ap mache fè lwanj mwen, tout moun ki te tande m' te kontan avè m'.

Als een oor mij hoorde, zo hield het mij gelukzalig; als mij een oog zag, zo getuigde het van mij.

Mwen lonje men bay pòv malere ki nan ka ansanm ak timoun san papa ki san sekou.

Want ik bevrijdde den ellendige, die riep, en den wees, die geen helper had.

Moun ki te nan pi gwo mizè t'ap fè lwanj mwen. Mwen te fè kè vèv yo kontan.

De zegen desgenen, die verloren ging, kwam op mij; en het hart der weduwe deed ik vrolijk zingen.

Mwen te toujou fè sa ki dwat. Mwen pa t' janm nan patipri.

Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en zij bekleedde mij; mijn oordeel was als een mantel en vorstelijke hoed.

Se mwen ki te wè pou avèg yo. Se mwen ki te mache pou kokobe yo.

Den blinden was ik tot ogen, en den kreupelen was ik tot voeten.

Mwen te yon papa pou pòv malere yo. Mwen te kanpe pou defann kòz etranje yo.

Ik was den nooddruftigen een vader; en het geschil, dat ik niet wist, dat onderzocht ik.

Mwen te kraze pouvwa malveyan yo. Mwen sove moun ki te anba men yo.

En ik verbrak de baktanden des verkeerden, en wierp den roof uit zijn tanden.

Mwen t'ap di nan kè m': M'a viv kont viv mwen. M'a mouri sou kabann mwen ak kè poze.

En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

Mwen te tankou yon pyebwa plante bò larivyè. Sou tout branch li yo se lawouze.

Mijn wortel was uitgebreid aan het water, en dauw vernachtte op mijn tak.

Moun pa ta janm sispann fè lwanj mwen. Mwen t'ap toujou gen tout fòs mwen sou mwen.

Mijn heerlijkheid was nieuw bij mij, en mijn boog veranderde zich in mijn hand.

Lè m'ap pale, tout moun fèmen bouch yo. Yo louvri zòrèy yo, y'ap tann konsa konsèy m'ap bay.

Zij hoorden mij aan, en wachtten, en zwegen op mijn raad.

Pawòl mwen tonbe nan kè yo tankou grenn lapli. Lè m' fin pale, pesonn pa gen anyen pou di ankò.

Na mijn woord spraken zij niet weder, en mijn rede drupte op hen.

Yo t'ap tann mwen pale tankou tè sèk k'ap tann lapli. Yo rete bouch louvri pou ranmase sa m'ap di.

Want zij wachtten naar mij, gelijk naar den regen, en sperden hun mond open, als naar den spaden regen.

Lè yo dekouraje, mwen fè yon ti ri ak yo. Sa te kont pou remoute kouraj yo.

Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht mijns aangezichts deden zij niet nedervallen.

Mwen te kanpe alatèt yo. Mwen mennen yo tankou yon wa k'ap mennen sòlda li yo. Mwen di yo sa pou yo fè. Mwen te ba yo kouraj lè yo nan lafliksyon.

Verkoos ik hun weg, zo zat ik bovenaan, en woonde als een koning onder de benden, als een, die treurigen vertroost.