Job 20

Tsophar de Naama prit la parole et dit:

Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:

Mes pensées me forcent à répondre, Et mon agitation ne peut se contenir.

Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.

J'ai entendu des reproches qui m'outragent; Le souffle de mon intelligence donnera la réplique.

Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.

Ne sais-tu pas que, de tout temps, Depuis que l'homme a été placé sur la terre,

Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,

Le triomphe des méchants a été court, Et la joie de l'impie momentanée?

Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?

Quand il s'élèverait jusqu'aux cieux, Et que sa tête toucherait aux nues,

Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,

Il périra pour toujours comme son ordure, Et ceux qui le voyaient diront: Où est-il?

Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?

Il s'envolera comme un songe, et on ne le trouvera plus; Il disparaîtra comme une vision nocturne;

Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.

L'oeil qui le regardait ne le regardera plus, Le lieu qu'il habitait ne l'apercevra plus.

Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.

Ses fils seront assaillis par les pauvres, Et ses mains restitueront ce qu'il a pris par violence.

Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.

La vigueur de la jeunesse, qui remplissait ses membres, Aura sa couche avec lui dans la poussière.

Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.

Le mal était doux à sa bouche, Il le cachait sous sa langue,

Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,

Il le savourait sans l'abandonner, Il le retenait au milieu de son palais;

Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:

Mais sa nourriture se transformera dans ses entrailles, Elle deviendra dans son corps un venin d'aspic.

Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.

Il a englouti des richesses, il les vomira; Dieu les chassera de son ventre.

Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.

Il a sucé du venin d'aspic, La langue de la vipère le tuera.

Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.

Il ne reposera plus ses regards sur les ruisseaux, Sur les torrents, sur les fleuves de miel et de lait.

Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.

Il rendra ce qu'il a gagné, et n'en profitera plus; Il restituera tout ce qu'il a pris, et n'en jouira plus.

Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.

Car il a opprimé, délaissé les pauvres, Il a ruiné des maisons et ne les a pas rétablies.

Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.

Son avidité n'a point connu de bornes; Mais il ne sauvera pas ce qu'il avait de plus cher.

Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.

Rien n'échappait à sa voracité; Mais son bien-être ne durera pas.

Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.

Au milieu de l'abondance il sera dans la détresse; La main de tous les misérables se lèvera sur lui.

Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.

Et voici, pour lui remplir le ventre, Dieu enverra sur lui le feu de sa colère, Et le rassasiera par une pluie de traits.

Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.

S'il échappe aux armes de fer, L'arc d'airain le transpercera.

Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.

Il arrache de son corps le trait, Qui étincelle au sortir de ses entrailles, Et il est en proie aux terreurs de la mort.

Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.

Toutes les calamités sont réservées à ses trésors; Il sera consumé par un feu que n'allumera point l'homme, Et ce qui restera dans sa tente en deviendra la pâture.

Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.

Les cieux dévoileront son iniquité, Et la terre s'élèvera contre lui.

La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.

Les revenus de sa maison seront emportés, Ils disparaîtront au jour de la colère de Dieu.

Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.

Telle est la part que Dieu réserve au méchant, Tel est l'héritage que Dieu lui destine.

Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.