Job 21

Job prit la parole et dit:

Ijob respondis kaj diris:

Ecoutez, écoutez mes paroles, Donnez-moi seulement cette consolation.

Aŭskultu mian parolon; Kaj ĝi estu anstataŭ viaj konsoloj.

Laissez-moi parler, je vous prie; Et, quand j'aurai parlé, tu pourras te moquer.

Toleru, ke mi parolu; Kaj kiam mi finos mian paroladon, tiam moku.

Est-ce contre un homme que se dirige ma plainte? Et pourquoi mon âme ne serait-elle pas impatiente?

Ĉu kontraŭ homo mi disputas? Kaj kial mi ne estu malpacienca?

Regardez-moi, soyez étonnés, Et mettez la main sur la bouche.

Turnu vin al mi, kaj vi eksentos teruron, Kaj vi metos la manon sur la buŝon.

Quand j'y pense, cela m'épouvante, Et un tremblement saisit mon corps.

Kiam mi ekpensas pri tio, min atakas teruro, Kaj tremo kaptas mian korpon.

Pourquoi les méchants vivent-ils? Pourquoi les voit-on vieillir et accroître leur force?

Kial malpiuloj vivas, Atingas maljunecon, akiras grandan havaĵon?

Leur postérité s'affermit avec eux et en leur présence, Leurs rejetons prospèrent sous leurs yeux.

Ilia idaro estas bone aranĝita antaŭ ili, kune kun ili, Kaj ilia devenantaro estas antaŭ iliaj okuloj.

Dans leurs maisons règne la paix, sans mélange de crainte; La verge de Dieu ne vient pas les frapper.

Iliaj domoj estas en paco, sen timo; Kaj la vergo de Dio ne estas sur ili.

Leurs taureaux sont vigoureux et féconds, Leurs génisses conçoivent et n'avortent point.

Ilia bovo naskigas kaj ne estas forpuŝata; Ilia bovino gravediĝas kaj ne abortas.

Ils laissent courir leurs enfants comme des brebis, Et les enfants prennent leurs ébats.

Siajn malgrandajn infanojn ili elirigas kiel ŝafaron, Kaj iliaj knaboj saltas.

Ils chantent au son du tambourin et de la harpe, Ils se réjouissent au son du chalumeau.

Ili ĝojkrias sub la sonoj de tamburino kaj harpo, Ili estas gajaj sub la sonoj de fluto.

Ils passent leurs jours dans le bonheur, Et ils descendent en un instant au séjour des morts.

Ili pasigas siajn tagojn en bonstato, Kaj iras en Ŝeolon momente.

Ils disaient pourtant à Dieu: Retire-toi de nous; Nous ne voulons pas connaître tes voies.

Kaj tamen ili diras al Dio: Foriru de ni, Ni ne deziras koni Viajn vojojn;

Qu'est-ce que le Tout-Puissant, pour que nous le servions? Que gagnerons-nous à lui adresser nos prières?

Kio estas la Plejpotenculo, ke ni servu al Li? Kaj kian utilon ni havos, se ni turnos nin al Li?

Quoi donc! ne sont-ils pas en possession du bonheur? -Loin de moi le conseil des méchants!

Sed ne de ili dependas ilia bonstato; La pensmaniero de la malpiuloj estas malproksima de mi.

Mais arrive-t-il souvent que leur lampe s'éteigne, Que la misère fonde sur eux, Que Dieu leur distribue leur part dans sa colère,

Ĝis kiam? La lumilo de la malpiuloj estingiĝu, Kaj ilia pereo venu sur ilin; Suferojn Li partodonu al ili en Sia kolero.

Qu'ils soient comme la paille emportée par le vent, Comme la balle enlevée par le tourbillon?

Ili estu kiel pajlero antaŭ vento, Kaj kiel grenventumaĵo, kiun forportas ventego.

Est-ce pour les fils que Dieu réserve le châtiment du père? Mais c'est lui que Dieu devrait punir, pour qu'il le sente;

Dio konservas lian malfeliĉon por liaj infanoj; Li repagu al li mem, ke li sciu;

C'est lui qui devrait contempler sa propre ruine, C'est lui qui devrait boire la colère du Tout-Puissant.

Liaj propraj okuloj vidu lian malfeliĉon, Kaj el la kolero de la Plejpotenculo li trinku.

Car, que lui importe sa maison après lui, Quand le nombre de ses mois est achevé?

Ĉar kiom interesas lin lia domo post li, Kiam la nombro de liaj monatoj finiĝis?

Est-ce à Dieu qu'on donnera de la science, A lui qui gouverne les esprits célestes?

Ĉu oni povas instrui scion al Dio, Kiu juĝas ja plej altajn?

L'un meurt au sein du bien-être, De la paix et du bonheur,

Unu mortas meze de sia abundeco, Tute trankvila kaj kontenta;

Les flancs chargés de graisse Et la moelle des os remplie de sève;

Lia brusto estas plena de lakto, Kaj liaj ostoj estas saturitaj de medolo.

L'autre meurt, l'amertume dans l'âme, Sans avoir joui d'aucun bien.

Alia mortas kun animo suferanta, Kaj li ne ĝuis bonon.

Et tous deux se couchent dans la poussière, Tous deux deviennent la pâture des vers.

Sed ambaŭ kune ili kuŝas en la tero, Kaj vermoj ilin kovras.

Je sais bien quelles sont vos pensées, Quels jugements iniques vous portez sur moi.

Vidu, mi scias viajn pensojn, Kaj la argumentojn, kiujn vi malice kolektas kontraŭ mi;

Vous dites: Où est la maison de l'homme puissant? Où est la tente qu'habitaient les impies?

Vi diros: Kie estas la domo de la nobelo? Kaj kie estas la tendo, en kiu loĝis la malpiuloj?

Mais quoi! n'avez-vous point interrogé les voyageurs, Et voulez-vous méconnaître ce qu'ils prouvent?

Sed demandu la vojaĝantojn, Kaj ne malatentu iliajn atestojn:

Au jour du malheur, le méchant est épargné; Au jour de la colère, il échappe.

En tago de malfeliĉo la malpiulo estas ŝirmata, En tago de kolero li estas metata flanken.

Qui lui reproche en face sa conduite? Qui lui rend ce qu'il a fait?

Kiu montros antaŭ lia vizaĝo lian konduton? Kiu repagos al li, se li ion faris?

Il est porté dans un sépulcre, Et il veille encore sur sa tombe.

Kaj li estas akompanata al la tomboj, Kaj sur la tomba altaĵeto estas starigataj gardistoj.

Les mottes de la vallée lui sont légères; Et tous après lui suivront la même voie, Comme une multitude l'a déjà suivie.

Dolĉaj estas por li la terbuloj de la valo, Kaj post li treniĝas ĉiuj homoj, Kaj sennombraj estas tiuj, kiuj iris antaŭ li.

Pourquoi donc m'offrir de vaines consolations? Ce qui reste de vos réponses n'est que perfidie.

Kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo, Kaj viaj respondoj enhavas nur malĝustaĵojn?