Job 29

ایّوب به کلام خود ادامه داده گفت:

约伯又接著说：

ای کاش دوران سابق و آن روزهایی که خدا مراقب و مواظب من بود، دوباره می‌آمد.

惟愿我的景况如从前的月份，如　神保守我的日子。

در آن روزها نور او بر من می‌تابید و راه تاریک مرا روشن می‌کرد.

那时他的灯照在我头上；我借他的光行过黑暗。

آن وقت دوران کامرانی من بود و از دوستی خدا برخوردار بودم.

我愿如壮年的时候：那时我在帐棚中，　神待我有密友之情；

خدای قادر مطلق با من بود و فرزندانم دور من جمع بودند.

全能者仍与我同在；我的儿女都环绕我。

پاهای خود را با شیر می‌شستم و از صخره‌‌ها برای من روغن زیتون جاری می‌شد.

奶多可洗我的脚；磐石为我出油成河。

وقتی به دروازهٔ شهر می‌رفتم و بر کرسی خود می‌نشستم،

我出到城门，在街上设立座位；

جوانان برای من راه باز می‌کردند و ریش‌سفیدان به احترام من برمی‌خاستند.

少年人见我而回避，老年人也起身站立；

رهبران شهر از حرف زدن باز می‌ایستادند و سکوت می‌کردند.

王子都停止说话，用手摀口；

حتّی شخصیّت‌های مهم با دیدن من ساکت می‌شدند.

首领静默无声，舌头贴住上膛。

هرکسی که مرا می‌دید و سخنان مرا می‌شنید، مرا ستایش می‌نمود.

耳朵听我的，就称我有福；眼睛看我的，便称讚我；

زیرا من به داد مردم فقیر می‌رسیدم و به یتیمانِ بی‌کس کمک می‌کردم.

因我拯救哀求的困苦人和无人帮助的孤儿。

کسانی‌که در حال مرگ بودند، برایم دعا می‌کردند و با کار نیک، دل بیوه زنان را شاد می‌ساختم.

将要灭亡的为我祝福；我也使寡妇心中欢乐。

کارهای خود را از روی عدل و انصاف انجام می‌دادم.

我以公义为衣服，以公平为外袍和冠冕。

برای کورها چشم و برای مردم لَنگ، پا بودم.

我为瞎子的眼，瘸子的脚。

از نیازمندان مثل یک پدر دستگیری می‌کردم و از حق غریبان دفاع می‌نمودم.

我为穷乏人的父；素不认识的人，我查明他的案件。

دندانهای نیش ظالمان را می‌شکستم و شکار را از دهنشان می‌گرفتم.

我打破不义之人的牙床，从他牙齿中夺了所抢的。

آرزو داشتم که بعد از یک عمر شاد و طولانی، به آسودگی در خانهٔ خود بمیرم.

我便说：我必死在家中（原文是窝中），必增添我的日子，多如尘沙。

مثل درختی بودم که ریشه‌اش به آب می‌رسید و شاخه‌هایش با شبنم شاداب می‌شدند.

我的根长到水边；露水终夜霑在我的枝上。

همه از من تمجید می‌کردند و قدرت و نیروی من روزافزون بود.

我的荣耀在身上增新；我的弓在手中日强。

همه به سخنان من گوش می‌دادند و از پندهای من استفاده می‌کردند.

人听见我而仰望，静默等候我的指教。

وقتی من سخنانم را تمام می‌کردم، کسی حرفی نمی‌زد. کلام من مانند قطرات شبنم بر آنها می‌چکید.

我说话之后，他们就不再说；我的言语像雨露滴在他们身上。

آنها همچون دهقانی که چشم به راه باران باشد، با شوق تمام منتظر شنیدن کلام من می‌بودند.

他们仰望我如仰望雨，又张开口如切慕春雨。

وقتی دلسرد می‌شدند، با یک تبسم آنها را دلگرم می‌ساختم و با روی خوش، آنها را تشویق می‌نمودم.

他们不敢自信，我就向他们含笑；他们不使我脸上的光改变。

در میان آنها، مانند پادشاه حکومت می‌کردم و در هنگام غم، آنها را تسلّی می‌دادم.

我为他们选择道路，又坐首位；我如君王在军队中居住，又如吊丧的安慰伤心的人。