Job 29

Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Ještě dále Job vedl řeč svou, a řekl:

Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Ó bych byl jako za časů předešlých, za dnů, v nichž mne Bůh zachovával,

Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Dokudž svítil svící svou nad hlavou mou, při jehož světle chodíval jsem v temnostech,

Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Tak jako jsem byl za dnů mladosti své, dokudž přívětivost Boží byla v stanu mém,

Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Dokudž ještě Všemohoucí byl se mnou, a všudy vůkol mne dítky mé,

Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Když šlepěje mé máslem oplývaly, a skála vylévala mi prameny oleje,

Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Když jsem vycházel k bráně skrze město, a na ulici strojíval sobě stolici svou.

Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Jakž mne spatřovali mládenci, skrývali se, starci pak povstávali a stáli.

Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Knížata choulili se v řečech, anobrž ruku kladli na ústa svá.

La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Hlas vývod se tratil, a jazyk jejich lnul k dásním jejich.

Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Nebo ucho slyše, blahoslavilo mne, a oko vida, posvědčovalo mi,

Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Že vysvobozuji chudého volajícího, a sirotka, i toho, kterýž nemá spomocníka.

Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Požehnání hynoucího přicházelo na mne, a srdce vdovy k plésání jsem vzbuzoval.

Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

V spravedlnost jsem se obláčel, a ona ozdobovala mne; jako plášť a koruna byl soud můj.

Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Místo očí býval jsem slepému, a místo noh kulhavému.

Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Byl jsem otcem nuzných, a na při, jíž jsem nebyl povědom, vyptával jsem se.

Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

A tak vylamoval jsem třenovní zuby nešlechetníka, a z zubů jeho vyrážel jsem loupež.

Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

A protož jsem říkal: V hnízdě svém umru, a jako písek rozmnožím dny.

Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Kořen můj rozloží se při vodách, a rosa nocovati bude na ratolestech mých.

Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Sláva má mladnouti bude při mně, a lučiště mé v ruce mé obnovovati se.

Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Poslouchajíce, čekali na mne, a přestávali na radě mé.

Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Po slovu mém nic neměnili, tak na ně dštila řeč má.

Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Nebo očekávali mne jako deště, a ústa svá otvírali jako k přívalu žádostivému.

Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Žertoval-li jsem s nimi, nevěřili; pročež u vážnosti mne míti neoblevovali.

Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Přišel-li jsem kdy k nim, sedal jsem na předním místě, a tak bydlil jsem jako král v vojště, když smutných potěšuje.