Job 30

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.