Job 29

Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.