Job 29

Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν

Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:

Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν

Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,

οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει

da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,

καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου

slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,

οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου

da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,

οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου

da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!

οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια

Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,

Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.

da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;

Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.

høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;

Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.

de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.

Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου

Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.

διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.

For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.

Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.

Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.

Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.

Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.

Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.

Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.

Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.

En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.

Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.

Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.

Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.

Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.

Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.

Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.

Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.

Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.

Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.

Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.

Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.

Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.

Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.

De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.

Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.

Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.

Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.

Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.