Job 31

“Gözlerimle antlaşma yaptım Şehvetle bir kıza bakmamak için.

Făcusem un legămînt cu ochii mei, şi nu mi-aş fi oprit privirile asupra unei fecioare.

Çünkü insanın yukarıdan, Tanrı’dan payı nedir, Yücelerden, Her Şeye Gücü Yeten’den mirası ne?

Dar ce soartă mi -a păstrat Dumnezeu de sus? Ce moştenire mi -a trimes Cel Atotputernic din ceruri?

Kötüler için felaket, Haksızlık yapanlar için bela değil mi?

Peirea nu -i oare pentru cel rău, şi nenorocirea pentru cei ce fac fărădelege?

Yürüdüğüm yolları görmüyor mu, Attığım her adımı saymıyor mu?

N'a cunoscut Dumnezeu căile mele? Nu mi -a numărat El toţi paşii mei?

“Eğer yalan yolunda yürüdümse, Ayağım hileye seğirttiyse,

Dacă am umblat cu minciuna, de mi -a alergat piciorul după înşelăciune:

–Tanrı beni doğru teraziyle tartsın, Kusursuz olduğumu görsün–

să mă cîntărească Dumnezeu în cumpăna celor fără prihană, şi-mi va vedea neprihănirea!

Adımım yoldan saptıysa, Yüreğim gözümü izlediyse, Ellerim pisliğe bulaştıysa,

De mi s'a abătut pasul depe calea cea dreaptă, de mi -a urmat inima ochii, de s'a lipit vreo întinăciune de mînile mele,

Ektiğimi başkaları yesin, Ekinlerim kökünden sökülsün.

atunci eu să samăn şi altul să secere, şi odraslele mele să fie desrădăcinate!

“Eğer gönlümü bir kadına kaptırdıysam, Komşumun kapısında pusuya yattıysam,

Dacă mi -a fost amăgită inima de vreo femeie, dacă am pîndit la uşa aproapelui meu,

Karım başkasının buğdayını öğütsün, Onunla başka erkekler yatsın.

atunci nevastă-mea să macine pentru altul, şi s'o necinstească alţii!

Çünkü bu utanç verici, Yargılanması gereken bir suç olurdu.

Căci aceasta ar fi fost o nelegiuire, o fărădelege vrednică să fie pedepsită de judecători,

Yıkım diyarına dek yakan bir ateştir o, Bütün ürünümü kökünden kavururdu.

un foc care mistuie pînă la nimicire, şi care mi-ar fi prăpădit toată bogăţia.

“Benimle ters düştüklerinde Kölemin ve hizmetçimin hakkını yemişsem,

De aş fi nesocotit dreptul slugii sau slujnicei mele, cînd se certau cu mine,

Tanrı yargıladığında ne yaparım? Hesap sorduğunda ne yanıt veririm?

ce aş putea să fac, cînd se ridică Dumnezeu? Ce aş putea răspunde cînd pedepseşte El?

Beni ana karnında yaratan onu da yaratmadı mı? Rahimde bize biçim veren O değil mi?

Cel ce m'a făcut pe mine în pîntecele mamei mele, nu l -a făcut şi pe el? Oare nu ne -a întocmit acelaş Dumnezeu în pîntecele mamei?

“Eğer yoksulların dileğini geri çevirdimse, Dul kadının umudunu kırdımsa,

Dacă n'am dat săracilor ce-mi cereau, dacă am făcut să se topească de plîns ochii văduvei,

Ekmeğimi yalnız yedim, Öksüzle paylaşmadımsa,

dacă mi-am mîncat singur pînea, fără ca orfanul să-şi fi avut şi el partea lui din ea,

Gençliğimden beri öksüzü baba gibi büyütmedimse, Doğduğumdan beri dul kadına yol göstermedimse,

eu, care din tinereţă l-am crescut ca un tată, eu, care dela naştere am sprijinit pe văduvă;

Giysisi olmadığı için can çekişen birini Ya da örtüsü olmayan bir yoksulu gördüm de,

dacă am văzut pe cel nenorocit ducînd lipsă de haine, pe cel lipsit neavînd învălitoare,

Koyunlarımın yünüyle ısıtmadıysam, O da içinden beni kutsamadıysa,

fără ca inima lui să mă fi binecuvîntat, fără să fi fost încălzit de lîna mieilor mei;

Mahkemede sözümün geçtiğini bilerek Öksüze el kaldırdımsa,

dacă am ridicat mîna împotriva orfanului, pentrucă mă simţeam sprijinit de judecători;

Kolum omuzumdan düşsün, Kol kemiğim kırılsın.

atunci, să mi se deslipească umărul dela încheietură, să-mi cadă braţul şi să se sfărîme!

Çünkü Tanrı’dan gelecek beladan korkarım, O’nun görkeminden ötürü böyle bir şey yapamam.

Căci mă temeam de pedeapsa lui Dumnezeu, şi nu puteam lucra astfel din pricina măreţiei Lui.

“Eğer umudumu altına bağladımsa, Saf altına, ‘Güvencim sensin’ dedimse,

Dacă mi-am pus încrederea în aur, dacă am zis aurului: ,Tu eşti nădejdea mea`;

Servetim çok, Varlığımı bileğimle kazandım diye sevindimse,

dacă m'am îngîmfat de mărimea averilor mele, de mulţimea bogăţiilor pe cari le dobîndisem;

Işıldayan güneşe, Parıldayarak hareket eden aya bakıp da,

dacă am privit soarele cînd strălucea, luna cînd înainta măreaţă,

İçimden ayartıldımsa, Elim onlara taptığımı gösteren bir öpücük yolladıysa,

şi dacă mi s'a lăsat amăgită inima în taină, dacă le-am aruncat sărutări, ducîndu-mi mîna la gură:

Bu da yargılanacak bir suç olurdu, Çünkü yücelerdeki Tanrı’yı yadsımış olurdum.

şi aceasta este tot o fărădelege care trebuie pedepsită de judecători, căci m'aş fi lepădat de Dumnezeul cel de sus!

“Eğer düşmanımın yıkımına sevindim, Başına kötülük geldi diye keyiflendimse,

Dacă m'am bucurat de nenorocirea vrăjmaşului meu, dacă am sărit de bucurie cînd l -a atins nenorocirea,

–Kimsenin canına lanet ederek Ağzımın günah işlemesine izin vermedim–

eu, care n'am dat voie limbii mele să păcătuiască, să -i ceară moartea cu blestem;

Evimdeki insanlar, ‘Eyüp’ün verdiği etle Karnını doyurmayan var mı?’ diye sormadıysa,

dacă nu ziceau oamenii din cortul meu: ,Unde este cel ce nu s'a săturat din carnea lui?`

–Hiçbir yabancı geceyi sokakta geçirmezdi, Çünkü kapım her zaman yolculara açıktı–

Dacă petrecea străinul noaptea afară, dacă nu mi-aş fi deschis uşa să intre călătorul;

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

dacă mi-am ascuns fărădelegile, ca oamenii, şi mi-am închis nelegiuirile în sîn,

Kalabalıktan çok korktuğum, Boyların aşağılamasından yıldığım, Susup dışarı çıkmadığım için Suçumu bağrımda gizleyip Adem gibi isyanımı örttümse,

pentrucă mă temeam de mulţime, pentrucă mă temeam de dispreţul familiilor, ţinîndu-mă deoparte şi necutezînd să-mi trec pragul...

-“Keşke beni dinleyen biri olsa! İşte savunmamı imzalıyorum, Her Şeye Gücü Yeten bana yanıt versin! Hasmımın yazdığı tomar elimde olsa,

Oh! de aş găsi pe cineva să m'asculte! Iată apărarea mea, iscălită de mine: să-mi răspundă Cel Atotputernic! Cine-mi va da plîngerea iscălită de protivnicul meu?

Kuşkusuz onu omuzumda taşır, Taç gibi başıma koyardım.

Ca să -i port scrisoarea pe umăr, s'o leg de fruntea mea ca o cunună;

Attığım her adımı ona bildirir, Kendisine bir önder gibi yaklaşırdım.–

să -i dau socoteală de toţi paşii mei, să mă apropii de el ca un domn.

“Toprağım bana feryat ediyorsa, Sabanın açtığı yarıklar bir ağızdan ağlıyorsa,

Dacă pămîntul meu strigă împotriva mea, şi dacă brazdele lui varsă lacrămi;

Ürününü para ödemeden yedimse Ya da üzerinde oturanların kalbini kırdımsa,

dacă i-am mîncat roada fără s'o fi plătit, şi dacă am întristat sufletul vechilor lui stăpîni:

Orada buğday yerine diken, Arpa yerine delice bitsin.” Eyüp’ün konuşması sona erdi.

atunci să crească spini din el în loc de grîu, şi neghină în loc de orz!`` Sfîrşitul cuvintelor lui Iov.