Job 30

“Ama şimdi, yaşı benden küçük olanlar Benimle alay etmekte, Oysa babalarını sürümün köpeklerinin Yanına koymaya tenezzül etmezdim.

Nyt minun nuorempani nauravat minua, joiden isiä en minä olisi pannut minun laumani koirain sekaan;

Çünkü güçleri tükenmişti, Bileklerinin gücü ne işime yarardı?

Joiden voiman minä tyhjänä pidin, jotka ei ijällisiksi tulleet;

Yoksulluktan, açlıktan bitkindiler, Akşam çölde, ıssız çorak yerlerde kök kemiriyorlardı.

Ne jotka nälän ja tuskan tähden pakenivat erinänsä korpeen, äsken turmeltuneet ja köyhtyneet,

Çalılıklarda karapazı topluyor, Retem kökü yiyorlardı.

Jotka nukulaisia repivät pensasten ympäri; ja katajan juuret olivat heidän ruokansa:

Toplumdan kovuluyorlardı, İnsanlar hırsızmışlar gibi onlara bağırıyordu.

He ajettiin ulos, ja huudettiin heitä vastaan niinkuin varasta.

Korkunç vadilerde, yerdeki deliklerde, Kaya kovuklarında yaşıyorlardı.

He asuivat kauhiain ojain tykönä maan luolissa ja vuorten rotkoissa.

Çalıların arasında anırır, Çalı altında birbirine sokulurlardı.

Pensasten keskellä he huusivat, ja ohdakkein sekaan he kokosivat itsensä,

Aptalların, adı sanı belirsiz insanların çocuklarıydılar, Ülkeden kovulmuşlardı.

Turhain ja hyljättyin ihmisten lapset, jotka halvimmat olivat maan päällä.

“Şimdiyse destan oldum dillerine, Ağızlarına doladılar beni.

Ja nyt minä olen heidän lauluksensa tullut, ja minun täytyy heidän juttunansa olla.

Benden tiksiniyor, uzak duruyorlar, Yüzüme tükürmekten çekinmiyorlar.

He kauhistavat minua, ja erkanevat kauvas minusta; ja ei he häpee sylkeä minun kasvoilleni.

Tanrı ipimi çözüp beni alçalttığı için Dizginsiz davranmaya başladılar bana.

Sillä hän on minun köyteni päästänyt, ja on nöyryyttänyt minun: He ovat suitset minun edestäni heittäneet pois.

Sağımdaki ayak takımı üzerime yürüyor, Ayaklarımı kaydırıyor, Bana karşı rampalar kuruyorlar.

Oikialle puolelle nousivat nuorukaiset: He lykkäsivät pois minun jalkani, ja tekivät tien minua kohden, hukuttaaksensa minua.

Yolumu kesiyor, Kimseden yardım görmeden Beni yok etmeye çalışıyorlar.

He ovat kukistaneet minun polkuni: se oli huokia heille minua vahingoittaa, ilman kenenkään avuta.

Koca bir gedikten girer gibi ilerliyor, Yıkıntılar arasından üzerime yuvarlanıyorlar.

He ovat tulleet sisälle niinkuin suurten rakoin lävitse, ja ovat sekaseuraisin karaneet sisälle.

Dehşet çöktü üzerime, Onurum rüzgara kapılmış gibi uçtu, Mutluluğum bulut gibi geçip gitti.

Pelko on kääntynyt minua vastaan, ja niinkuin tuuli vainonnut minun kunniaani, ja niinkuin pilvi, on minun autuuteni mennyt ohitse.

“Şimdi tükeniyorum, Acı günler beni ele geçirdi.

Mutta nyt kääntää minun sieluni itsensä minua vastaan, ja minun murhepäiväni ovat minun käsittäneet.

Geceleri kemiklerim sızlıyor, Beni kemiren acılar hiç durmuyor.

Yöllä minun luuni lävistettiin kaikin paikoin lävitse, ja minun suoneni ei saa lepoa.

Tanrı’nın şiddeti Üzerimdeki giysiye dönüştü, Gömleğimin yakası gibi beni sıkıyor.

Suuren voiman kautta minun vaatteeni muutetaan, ja hän on vyöttänyt minun niinkuin hameeni pään lävellä.

Beni çamura fırlattı, Toza, küle döndüm.

Minä sotkutaan lokaan, ja verrataan tomuun ja tuhkaan.

“Sana yakarıyorum, ama yanıt vermiyorsun, Ayağa kalktığımda gözünü bana dikiyorsun.

Jos minä hudan sinun tykös, niin et sinä vastaa minua: jos minä käyn edes, niin et sinä minusta tietävinäs ole.

Bana acımasız davranıyor, Bileğinin gücüyle beni eziyorsun.

Sinä olet muuttunut minulle hirmuiseksi, ja vainoot minua kätes voimalla.

Beni kaldırıp rüzgara bindiriyorsun, Fırtınanın içinde darma duman ediyorsun.

Sinä nostat minun tuuleen, ja annat minun ajaa sen päällä, ja sulaat minun voimallisesti.

Biliyorum, beni ölüme, Bütün canlıların toplanacağı yere götüreceksin.

Sillä minä tiedän, ettäs annat minun kuolemaan, joka on se huone, joka kaikille eläville on asetettu.

“Kuşkusuz düşenin dostu olmaz, Felakete uğrayıp yardım istediğinde.

Ei hän kuitenkaan ojenna kättänsä luutarhaan, eikä he huuda kadotuksestansa.

Sıkıntıya düşenler için ağlamaz mıydım? Yoksullar için üzülmez miydim?

Minä itkin kovana aikana, ja minun sieluni armahti köyhää.

Ama ben iyilik beklerken kötülük geldi, Işık umarken karanlık geldi.

Minä odotin hyvää, ja paha tuli: minä odotin valkeutta, ja pimeys tuli.

İçim kaynıyor, rahatım yok, Önümde acı günler var.

Minun sisällykseni kiehuvat lakkaamatta: Murheen aika on minun ennättänyt.

Yaslı yaslı dolaşıyorum, güneş yok, Topluluk içinde kalkıp feryat ediyorum.

Minä käyn mustettuna, ehkei aurinko minua ruskoittanut: minä nousen kansan seassa ja huudan.

Çakallarla kardeş, Baykuşlarla arkadaş oldum.

Minä olen kärmetten veli, strutsilinnun poikain kumppani.

Derim karardı, soyuluyor, Kemiklerim ateşten yanıyor.

Minun nahkani minun päälläni on mustettunut, ja minun luuni ovat helteestä palaneet.

Lirimin sesi yas feryadına, Neyimin sesi ağlayanların sesine döndü.

Minun kanteleeni on muuttunut valitukseksi, ja minun huiluni itkuksi.