Job 19

Eyüp şöyle yanıtladı:

Тогава Йов отговори и каза:

“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?

Докога ще измъчвате душата ми и с думи ще ме съкрушавате?

On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

Вече десет пъти стана да ме укорявате, не се срамувате да ме обиждате.

Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.

И ако наистина съм съгрешил, грешката ми с мен остава.

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

Ако наистина ще се големеете против мен и ще хвърляте против мен позора ми,

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.

знайте тогава, че Бог е изкривил правото ми и с мрежата Си ме е заобиколил.

“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

Ето, аз викам: Неправда! — но няма кой да ме чуе; крещя за помощ, но няма правосъдие.

Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.

Той е преградил пътя ми, така че не мога да мина, и е сложил тъмнина в пътеките ми.

Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.

Съблякъл ме е от славата ми и е отнел венеца от главата ми.

Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

Отвсякъде ме съкрушава и аз преминавам; и е изкоренил надеждата ми като дърво.

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.

Разпалил е и яростта Си против мен, счита ме като един от враговете Си.

Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

Полковете Му настъпват заедно и построяват пътя си срещу мен, разполагат се на стан около шатрата ми.

“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

Отдалечил е от мен братята ми и познатите ми напълно се отчуждиха от мен.

Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.

Роднините ми ме оставиха и близките ми ме забравиха.

Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.

Домашните ми и слугините ми ме считат за чужд, в очите им съм чужденец.

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.

Викам слугата си, но той не отговаря, моля го с устата си.

Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.

Дъхът ми е противен на жена ми и молбите ми — на децата на майчината ми утроба.

Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

Дори и малките деца ме презират, ставам и те говорят против мен.

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.

Всичките ми близки се отвращават от мен и онези, които обичам, се обърнаха против мен.

Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.

Костите ми залепват за кожата ми и плътта ми, отървах се само с кожата на зъбите си.

“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı’nın eli vurdu bana.

Съжалете ме, съжалете ме, вие, приятели мои, защото Божията ръка до мен се допря!

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?

Защо ме преследвате като Бог и не се насищате с плътта ми?

“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,

О, да се напишеха думите ми! Да се запишеха в книга!

Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

Да бяха издълбани на скала навеки с желязна писалка и олово!

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

Защото зная, че е жив Изкупителят ми, и че в последното време ще застане на земята.

Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı’yı göreceğim.

И след като изтлее кожата ми, пак от плътта си ще видя Бога,

O’nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!

когото сам аз ще видя и моите очите ще гледат, но не като чужденец. Вътрешностите ми вътре в мен топят се.

Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,

Като казвате: Как ще го гоним? — и че коренът на това се намира в мен —

Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”

тогава бойте се от меча, защото гневът носи наказанието на меча, за да познаете, че има съд.