Job 13

 Ja, alltsammans har mitt öga sett,  mitt öra har hört det och nogsamt givit akt.

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

 Vad I veten, det vet också jag;  icke står jag tillbaka för eder.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

 Men till den Allsmäktige vill jag nu tala,  det lyster mig att gå till rätta med Gud.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

 Dock, I ären män som spinna ihop lögn,  allasammans hopsätten I fåfängligt tal.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

 Om I ändå villen alldeles tiga!  Det kunde tillräknas eder som vishet.

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

 Hören nu likväl mitt klagomål,  och akten på mina läppars gensagor.

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

 Viljen I försvara Gud med orättfärdigt tal  och honom till förmån bruka oärligt tal?

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

 Skolen I visa eder partiska för honom  eller göra eder till sakförare för Gud?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

 Icke kan sådant ändas väl,  när han håller räfst med eder?  Eller kunnen I gäckas med honom,  såsom man kan gäckas med en människa?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

 Nej, förvisso skall han straffa eder,  om I visen en hemlig partiskhet.

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

 Sannerligen, hans majestät skall då förskräcka eder,  och fruktan för honom skall falla över eder.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

 Edra tänkespråk skola då bliva visdomsord av aska,  edra försvarsverk varda såsom vallar av ler.

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

 Tigen nu för min, så skall jag tala,  gånge så över mig vad det vara må.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

 Ja, huru det än går, vill jag fatta mitt kött mellan tänderna  och taga min själ i min hand.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

 Må han dräpa mig, jag hoppas intet annat;  min vandel vill jag ändå hålla fram inför honom.

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

 Redan detta skall lända mig till frälsning,  ty ingen gudlös dristar komma inför honom.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

 Hören, hören då mina ord,  och låten min förklaring tränga in i edra öron.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

 Se, här lägger jag saken fram;  jag vet att jag skall befinnas hava rätt.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

 Eller gives det någon som kan vederlägga mig?  Ja, då vill jag tiga -- och dö.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

 Allenast två ting må du ej göra mot mig,  så behöver jag ej dölja mig inför ditt ansikte:

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

 din hand må du ej låta komma mig när,  och fruktan för dig må icke förskräcka mig.

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

 Sedan må du åklaga, och jag vill svara,  eller ock skall jag tala, och du må gendriva mig.

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

 Huru är det alltså med mina missgärningar och synder?  Låt mig få veta min överträdelse och synd.

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

 Varför döljer du ditt ansikte  och aktar mig såsom din fiende?

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

 Vill du skrämma ett löv som drives av vinden,  vill du förfölja ett borttorkat strå?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

 Du skriver ju bedrövelser på min lott  och giver mig till arvedel min ungdoms missgärningar;

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

 du sätter mina fötter i stocken,  du vaktar på alla vägar,  för mina fotsulor märker du ut stegen.

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

 Och detta mot en som täres bort lik murket trä,  en som liknar en klädnad sönderfrätt av mal!

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.