Job 21

Därefter tog Job till orda och sade:

Maar Job antwoordde en zeide:

 Hören åtminstone på mina ord;  låten det vara den tröst som I given mig.

Hoort aandachtelijk mijn rede, en laat dit zijn uw vertroostingen.

 Haven fördrag med mig, så att jag får tala;  sedan jag har talat, må du bespotta.

Verdraagt mij, en ik zal spreken; en nadat ik gesproken zal hebben, spot dan.

 Är då min klagan, såsom när människor eljest klaga?  Eller huru skulle jag kunna vara annat än otålig?

Is (mij aangaande) mijn klacht tot den mens? Doch of het zo ware, waarom zou mijn geest niet verdrietig zijn?

 Akten på mig, så skolen I häpna  och nödgas lägga handen på munnen.

Ziet mij aan, en wordt verbaasd, en legt de hand op den mond.

 Ja, när jag tänker därpå, då förskräckes jag själv,  och förfäran griper mitt kött.

Ja, wanneer ik daaraan gedenk, zo word ik beroerd, en mijn vlees heeft een gruwen gevat.

 Varför få de ogudaktiga leva,  ja, med åldern växa till i rikedom?

Waarom leven de goddelozen, worden oud, ja, worden geweldig in vermogen?

 De se sina barn leva kvar hos sig,  och sin avkomma hava de inför sina ögon.

Hun zaad is bestendig met hen voor hun aangezicht, en hun spruiten zijn voor hun ogen.

 Deras hus stå trygga, ej hemsökta av förskräckelse;  Gud låter sitt ris icke komma vid dem.

Hun huizen hebben vrede zonder vreze, en de roede Gods is op hen niet.

 När deras boskap parar sig, är det icke förgäves;  lätt kalva deras kor, och icke i otid.

Zijn stier bespringt, en mist niet; zijn koe kalft, en misdraagt niet.

 Sina barn släppa de ut såsom en hjord,  deras piltar hoppa lustigt omkring.

Hun jonge kinderen zenden zij uit als een kudde, en hun kinderen huppelen.

 De stämma upp med pukor och harpor,  och glädja sig vid pipors ljud.

Zij heffen op met de trommel en de harp, en zij verblijden zich op het geluid des orgels.

 De förnöta sina dagar i lust,  och ned till dödsriket fara de i frid.

In het goede verslijten zij hun dagen; en in een ogenblik dalen zij in het graf.

 Och de sade dock till Gud: »Vik ifrån oss,  dina vägar vilja vi icke veta av.

Nochtans zeggen zij tot God: Wijk van ons, want aan de kennis Uwer wegen hebben wij geen lust.

 Vad är den Allsmäktige, att vi skulle tjäna honom?  och vad skulle det hjälpa oss att åkalla honom?»

Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? En wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanlopen zouden?

 Det är sant, i deras egen hand står ej deras lycka,  och de ogudaktigas rådslag vare fjärran ifrån mig!

Doch ziet, hun goed is niet in hun hand; de raad der goddelozen is verre van mij.

 Men huru ofta utslocknar väl de ogudaktigas lampa,  huru ofta händer det att ofärd kommer över dem,  och att han tillskiftar dem lotter i vrede?

Hoe dikwijls geschiedt het, dat de lamp der goddelozen uitgeblust wordt, en hun verderf hun overkomt; dat God hun smarten uitdeelt in Zijn toorn!

 De borde ju bliva såsom halm för vinden,  lika agnar som stormen rycker bort.

Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;

 »Gud spar åt hans barn att lida för hans ondska.»  Ja, men honom själv borde han vedergälla, så att han finge känna det.

Dat God Zijn geweld weglegt voor Zijn kinderen, hem vergeldt, dat hij het gewaar wordt;

 Med egna ögon borde han se sitt fall,  och av den Allsmäktiges vrede borde han få dricka.

Dat zijn ogen zijn ondergang zien, en hij drinkt van de grimmigheid des Almachtigen!

 Ty vad frågar han efter sitt hus, när han själv är borta,  när hans månaders antal har nått sin ände?

Want wat lust zou hij na zich aan zijn huis hebben, als het getal zijner maanden afgesneden is?

 »Skall man då lära Gud förstånd,  honom som dömer över de högsta?»

Zal men God wetenschap leren, daar Hij de hogen richt?

 Ja, den ene får dö i sin välmaktstid,  där han sitter i allsköns frid och ro;

Deze sterft in de kracht zijner volkomenheid, daar hij gans stil en gerust was;

 hans stävor hava fått stå fulla med mjölk,  och märgen i hans ben har bevarat sin saft.

Zijn melkvaten waren vol melk, en het merg zijner benen was bevochtigd.

 Den andre måste dö med bedrövad själ,  och aldrig fick han njuta av någon lycka.

De ander daarentegen sterft met een bittere ziel, en hij heeft van het goede niet gegeten.

 Tillsammans ligga de så i stoftet,  och förruttnelsens maskar övertäcka dem.

Zij liggen te zamen neder in het stof, en het gewormte overdekt ze.

 Se, jag känner väl edra tankar  och de funder med vilka I viljen nedslå mig.

Ziet, ik weet ulieder gedachten, en de boze verdichtselen, waarmede gij tegen mij geweld doet.

 I spörjen ju: »Vad har blivit av de höga herrarnas hus,  av hyddorna när de ogudaktiga bodde?»

Want gij zult zeggen: Waar is het huis van den prins, en waar is de tent van de woningen der goddelozen?

 Haven I då ej frågat dem som vida foro,  och akten I ej på deras vittnesbörd:

Hebt gijlieden niet gevraagd de voorbijgaanden op den weg, en kent gij hun tekenen niet?

 att den onde bliver sparad på ofärdens dag  och bärgad undan på vredens dag?

Dat de boze onttrokken wordt ten dage des verderfs; dat zij ten dage der verbolgenheden ontvoerd worden.

 Vem vågar ens förehålla en sådan hans väg?  Vem vedergäller honom, vad han än må göra?

Wie zal hem in het aangezicht zijn weg vertonen? Als hij wat doet, wie zal hem vergelden?

 Och när han har blivit bortförd till graven,  så vakar man sedan där vid kullen.

Eindelijk wordt hij naar de graven gebracht, en is gedurig in den aardhoop.

 Ljuvligt får han vilja under dalens torvor.  I hans spår drager hela världen fram;  före honom har och otaliga gått.

De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.

 Huru kunnen I då bjuda mig så fåfänglig tröst?  Av edra svar står allenast trolösheten kvar.

Hoe vertroost gij mij dan met ijdelheid, dewijl in uw antwoorden overtreding overig is?