Proverbs 7

HIJO mío, guarda mis razones, Y encierra contigo mis mandamientos.

Mia filo! konservu miajn vortojn, Kaj gardu ĉe vi miajn moralordonojn.

Guarda mis mandamientos, y vivirás; Y mi ley como las niñas de tus ojos.

Konservu miajn moralordonojn, kaj vivu; Kaj mian instruon, kiel la pupilon de viaj okuloj.

Lígalos á tus dedos; Escríbelos en la tabla de tu corazón.

Ligu ilin al viaj fingroj; Skribu ilin sur la tabelo de via koro.

Di á la sabiduría: Tú eres mi hermana; Y á la inteligencia llama parienta:

Diru al la saĝo: Vi estas mia fratino; Kaj la prudenton nomu mia parencino;

Para que te guarden de la mujer ajena, Y de la extraña que ablanda sus palabras.

Por ke vi estu gardata kontraŭ fremda edzino, Kontraŭ fremdulino, kies paroloj estas glataj.

Porque mirando yo por la ventana de mi casa, Por mi celosía,

Ĉar mi rigardis tra fenestro de mia domo, Tra mia krado;

Vi entre los simples, Consideré entre los jóvenes, Un mancebo falto de entendimiento,

Kaj mi vidis inter la naivuloj, Mi rimarkis inter la nematuruloj junulon senprudentan,

El cual pasaba por la calle, junto á la esquina de aquella, É iba camino de su casa,

Kiu pasis sur la placo preter ŝia angulo, Kaj iris la vojon al ŝia domo,

Á la tarde del día, ya que oscurecía, En la oscuridad y tiniebla de la noche.

En krepusko, en vespero de tago, Kiam fariĝis nokto kaj mallumo.

Y he aquí, una mujer que le sale al encuentro Con atavío de ramera, astuta de corazón,

Kaj jen renkonte al li iras virino En ornamo de publikulino, ruzema je la koro.

Alborotadora y rencillosa, Sus pies no pueden estar en casa;

Bruema kaj vagema; Ŝiaj piedoj ne loĝas en ŝia domo.

Unas veces de fuera, ó bien por las plazas, Acechando por todas las esquinas.

Jen ŝi estas sur la strato, jen sur la placoj, Kaj apud ĉiu angulo ŝi embuskas.

Y traba de él, y bésalo; Desvergonzó su rostro, y díjole:

Kaj ŝi kaptis lin, kaj kisis lin Kun senhonta vizaĝo, kaj diris al li:

Sacrificios de paz había prometido, Hoy he pagado mis votos;

Mi devis alporti dankan oferdonon; Hodiaŭ mi plenumis mian solenan promeson.

Por tanto he salido á encontrarte, Buscando diligentemente tu rostro, y te he hallado.

Tial mi eliris al vi renkonte, Por serĉi vian vizaĝon, kaj mi vin trovis.

Con paramentos he ataviado mi cama, Recamados con cordoncillo de Egipto.

Mi bele kovris mian liton Per multkoloraj teksaĵoj el Egiptujo.

He sahumado mi cámara Con mirra, áloes, y cinamomo.

Mi parfumis mian kuŝejon Per mirho, aloo, kaj cinamo.

Ven, embriaguémonos de amores hasta la mañana; Alegrémonos en amores.

Venu, ni ĝuu sufiĉe volupton ĝis la mateno, Ni plezuriĝu per la amo.

Porque el marido no está en casa, Hase ido á un largo viaje:

Ĉar mia edzo ne estas hejme, Li iris en malproksiman vojon;

El saco de dinero llevó en su mano; El día señalado volverá á su casa.

La sakon kun mono li prenis kun si; Li revenos hejmen je la plenluno.

Rindiólo con la mucha suavidad de sus palabras, Obligóle con la blandura de sus labios.

Ŝi forlogis lin per sia multeparolado, Per sia glata buŝo ŝi lin entiris.

Vase en pos de ella luego, Como va el buey al degolladero, Y como el loco á las prisiones para ser castigado;

Li tuj iras post ŝi, Kiel bovo iras al la buĉo Kaj kiel katenita malsaĝulo al la puno;

Como el ave que se apresura al lazo, Y no sabe que es contra su vida, Hasta que la saeta traspasó su hígado.

Ĝis sago fendas al li la hepaton; Kiel birdo rapidas al la kaptilo, Kaj ne scias, ke ĝi pereigas sian vivon.

Ahora pues, hijos, oídme, Y estad atentos á las razones de mi boca.

Kaj nun, infanoj, aŭskultu min, Atentu la vortojn de mia buŝo.

No se aparte á sus caminos tu corazón; No yerres en sus veredas.

Via koro ne flankiĝu al ŝia vojo, Ne eraru sur ŝia irejo;

Porque á muchos ha hecho caer heridos; Y aun los más fuertes han sido muertos por ella.

Ĉar multajn ŝi vundis kaj faligis, Kaj multegaj estas ŝiaj mortigitoj.

Caminos del sepulcro son su casa, Que descienden á las cámaras de la muerte.

Ŝia domo estas vojoj al Ŝeol, Kiuj kondukas malsupren al la ĉambroj de la morto.