Job 9

Da tok Job til orde og sa:

همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

همهٔ اینها را که گفتی می‌دانم و قبلاً هم شنیده‌ام. امّا انسان فانی چطور می‌تواند در برابر خدا راست و نیک باشد؟

Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

چه کسی می‌تواند با خدا بحث کند؟ کسی قادر نیست از هزار سؤالی که می‌کند، یکی را هم جواب بدهد.

Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

زیرا خدا دانا و تواناست و کسی نمی‌تواند در برابر او مقاومت کند.

han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

بی‌خبر کوهها را منتقل می‌سازد و با خشم و غضب، آنها را واژگون می‌کند.

som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را به لرزه می‌آورد.

som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

اگر به آفتاب فرمان بدهد، طلوع نمی‌کند و ستارگان در شب نمی‌درخشند.

som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

به تنهایی آسمانها را گسترانید و بر امواج دریا خرامید.

som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,

دُب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوب را آفرید.

som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

عقل ما از درک کارهای بزرگ و بی‌شمار او عاجز است.

Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

از کنار من می‌گذرد و من نمی‌توانم او را ببینم. حرکت می‌کند و من احساس نمی‌کنم.

Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

هرچه را بخواهد می‌برد و کسی نمی‌تواند مانع او شود و بگوید که چه می‌‌کنی؟

Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

خدا از خشم خود دست نمی‌کشد و دشمنان خود را که به هیولای دریایی کمک کردند، پایمال می‌سازد.

Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

پس من چطور می‌توانم با او بحث کنم؟

jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

هر چند گناهی ندارم، ولی چیزی نمی‌توانم بگویم؛ جز اینکه از خدایی که داور من است، طلب رحمت کنم.

Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

حتّی اگر مرا بگذارد که حرفی بزنم، یقین ندارم که به سخنان من گوش بدهد.

han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

او تُندباد را می‌فرستد و مرا پراکنده می‌سازد و بدون جهت به زخمهایم می‌افزاید.

som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم و زندگی مرا با تلخی پُر می‌سازد.

Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

با او یارای مقابله ندارم، زیرا قادر و تواناست. اگر به دادگاه شکایت کنم، چه کسی می‌تواند او را احضار کند؟

Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

اگر بی‌گناه هم باشم، سخنان زبانم مرا محکوم می‌سازد و هر چیزی که بگویم، مرا مجرم می‌کند.

Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

گرچه گناهی ندارم، امّا برای من فرقی نمی‌کند، زیرا از زندگی سیر شده‌ام.

Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

خدا بی‌گناه و گناهکار را یکسان از بین می‌برد.

Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

وقتی مصیبتی برسد و بی‌گناهی را ناگهان هلاک کند، خدا می‌خندد.

Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?

اختیار زمین را به دست مردم شریر داده و چشمان قضات را کور کرده است. اگر خدا این کار را نکرده، چه کسی کرده است؟

Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

زندگی من سریعتر از پیک تیزرو می‌گذرد، بدون آن که روی خوشی را ببینم.

de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

سالهای عمرم مانند کشتیهای تندرو و همچون عقابی که بر شکار خود فرود می‌آید، به سرعت سپری می‌شوند.

Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

اگر خندان باشم و سعی کنم که غمهای خود را از یاد ببرم، چه فایده؟

da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

زیرا می‌ترسم که مبادا غم و رنج، دوباره به سراغ من بیایند و می‌دانم که خدا مرا خطاکار می‌شمارد.

Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

پس اگر محکوم می‌شوم، چرا بی‌جهت تلاش کنم؟

Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

هیچ شوینده‌ای نمی‌تواند گناهان مرا بشوید.

da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

تو مرا در گل و لای و کثافت فرو می‌بری تا حتی لباس خودم از من نفرت کند.

For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

تو مانند من، انسانی فانی نیستی که بتوانم به تو جواب بدهم و با تو به دادگاه بروم.

det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

کسی نیست که بین ما داوری کند و ما را آشتی بدهد.

Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

اگر از مجازات من دست برداری و هیبت تو مرا به وحشت نیاندازد،

Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.

آنگاه می‌توانم بدون ترس با تو حرف بزنم، امّا متأسفانه این‌طور نیست.